Ahmet Efendi, Henüz on yedi yaşında demişti onun için ve bu sözünü sürekli ve her hayrete düçar olduğunda söylemişti.
Ahmet Mithat’ın bu eseri dönemi bütün gerçekliğiyle gözler önüne seriyor. Esasen tarihi ne kadar okursak okuyalım ne yazık ki bu kadar vahim ve derin olarak bu meseleleri zannedersem bilemezdik. Neyseki böyle bir eser bize her şeyi apaçık bir şekilde, sarahatle bu içler acısı meseleleri göstermiş oluyor…
Hayatını ailesine adamış bir kız… ve gayet dürüst ve iyi bir adam…
Bu adam yani Ahmet Efendi(dönemin ağzıyla yazalım) bu zavallı ve masum kızı düştüğü acı verici halden kurtarıyor ve karşılığında ise ondan herhangi şahsi bir talepte bulunmuyor…
Evet günümüzde belki bir nebze şaşırılacak bir durum idiyse de işte iyi insanlar elbette her daim varlar, var olsunlar…
Bu kızımızın ise yaptığı ve tercih ettiği bazı meseleleri ve dahi söylediği bazı cümleleri esasen pek anlayamadım ve biraz da basit buldum. Olması gereken o muydu, değil miydi? Belki de o dönemin şartlarına göre düşünmek icap ediyor burada…
Açıkçası Türk Edebiyatı eserlerinden olan bu harikulade kitabı ciddi manada çok beğendim.Esasen bazı okuyucuların kitabın içeriğinden ötürü bir nebze rahatsız olmaları muhtemeldir ki ben dahi rahatsız olduğumu saklayamayacağım. İlk başlarda bu rahatsızlığım ise sonraları bir üzüntüye ve sevince evrildi…
Okuyuculara söylemek istediğim son şey ise şudur, ön yargılı olmadan okumanızı talep ediyor ve naçizane tavsiye ediyorum…
