Henüz Yolcuyum Özyaşam Öyküsü, Anılar
Sohrab SepehriQuotes
Benim yerim öğretmenin yakınındaydı. Masanın arkasında oturuyordum. Konuşuyordu. Bedeni, konuşmasını hükümsüz kılıyordu. Hayalleri olmayan bir insandı. Ağustos böceğini anlamadığı, hatmi çiçeğini tanımadığı ve masal bilmediği aşikârdı. Hiçbir zaman bir rüzgargülüne sahip olmadığı söylenebilirdi. Onun karşısında hayallerim buruşurdu. Sınıfa girdiğinde, hayallerimizin zirvesinden düşüp yere çakılırdık. Bedenimize geri dönerdik. Tüylerimiz dökülürdü. Sanki tepetaklak olurduk.
İlkokul müfredatında resim dersi yoktu. Ne kadar ders varsa, hepsi manasızdı. Ehil olmayanların kültürü nerde, mana nerde. Ne varsa ezberliyorduk. Öğrenci bir çöp kovasıydı. İçine ders boşaltılırdı. "İran'ın doğal kaynakları" coğrafya kitabındaydı, İran toprağında değil. "Edep" ve "doğruluk” kelimelerinin okulda işi yoktu, sadece yazı alıştırmalarında yeri vardı.
Sayfa 77Kitabı okudu
Henüz yolcuyum
Hayal ediyorum
Dünyanın suları üstünde bir tekne var
Ve ben -teknedeki yolcu- binlerce yıldır
Yaşlı balıkçıların yaşamının şarkısını
Mevsimlerin kulağına söylüyorum
Ben ve iç sıkıntısı.
Ve bu ıslak cam.
Yazıyorum, ve gökyüzü.
Yazıyorum, ve iki duvar ve birkaç serçe.
Geceleri, Sâfiâbad Çölünde göğsümüzün üzerinde sürüne sürüne karpuz ve salatalık tarlalarına kadar giderdik. Karanlık ve acıyı bağrımıza basardık. İyi bir alıştırmaydı. Hâlâ ne zaman elimi bir meyveye yaklaştırsam o tanıdık acıyı hissederim.
Sayfa 8Kitabı okudu
Çocukluğumun gökkuşağı, evimizin hummalı atmosferinin hatırası içinde eriyip gidiyordu.
Sayfa 40Kitabı okudu
Yalnızlığım âşıkaneydi. Resim yapmak benim ibadetimdi. Meftun olmuştum. Meftunluğumun tanımlı bir yolu yoktu. Kerpiç damda oturuyordum. Günbatımının harmanını sensuality [duygusallık] ile, şehrin neceftaşından kubbesiyle temaşa ediyordum. Açıkça meczup oluyordum.
Sayfa 13Kitabı okudu