Hep Böyle Mi Bu
Hasan TelliHep Böyle Mi Bu İletileri
Hep Böyle Mi Bu iletilerini, Hep Böyle Mi Bu okur görüşlerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Kitaplar
Değerli kitap severler merhaba, üç şiir kitabıma ve kısa öykülerimin yer aldığı “ötekiler” öykü kitabıma aşağıdaki linkten erişebilirsiniz.
Okumasanız da bir göz atmanızı tavsiye ederim. 🍁😊🕊️ Ben içimde dönen dünyayı yazdım, belki siz de o dünyadan bir pencereyi aralayıp metinlerimde kendinize yakın zamanlar bulursunuz. Buluşuruz. 🕊️
kitapyurdu.com/yazar/hasan-tel...
Ötekiler
Hep Böyle Mi Bu
Sonsuza Dek Aynı Mevsim
Kuşlara Zaman Ver
Dünyanın birgün iyi bir yer olacağına inanarak yaşadım. Ölümün ne demek olduğunu anladıkça uzaklaşıyorum bu inançtan. Dünya olduğu gibi, dahası olmayacak. Hep Böyle Mi Bu
Bir akasyanın gölgesinde oturmuşum, uykum geliyor. Zaman geçip
giderken, gölge benden ayrılırken ölesim geliyor. Bir rüzgâr esiyor,
akasyanın dallarında konuşmaklar sürüp gidiyor. Bu hayattaki
yerini bilmemek insanı düşler bataklığına sürükler. Korkunç bir
uykusuzluk halidir; göz kapaklarına direnmeye benzer. Kendimizi
çölün ortasındaki
Bak; gözlerin uykuluyken bu bir iftihar mektubudur. Ve
kapanırsa gözlerim, bu hayat baştan sona soylu bir intihar mektebidir.
Kendimi anlamayı burada, dizlerim üzerinde öğrendim.
Kendimden nefret etmeye ve insanların gözlerine yansımanın
utancına burada vardım. Yaşamaktan nefret ettiğim yer, yaşama
başladığım yerin kendisi. Şimdi, hemen, okunaksız ellerimle,
ölüm, yazacağım duvarlarına; bir yolcuyum, duvarlara yürüyeceğim.
Ölüm beni hiç doğmadığım evime götürecek. Sıcak
yemekler koyacak önüme. Kitaplarım olacak, defterlerim ve bir
de daha önce kimsenin atlamadığı bir pencerem. Dilemmasıyla
açılacak pencerem; ya anlayacağım, ya atlayacağım ondan. Bir
ölümden başka bir iç ölüme. Hep Böyle Mi Bu
Hayal ediyorum. Gözlerimi kapıyorum, şehrin baş aşağı
döndüğünü görüyorum. Bir başka gözün uyanmasıyla uyarılıyor
ruhum. Bir başka gözle şehrin baş aşağı döndüğünü görüyorum.
Yağmur olup yeryüzünden gökyüzüne yağıyor kutsal insanlığımız.
Bereketin kalbine giden yoldan geçiliyor. Bulutlar idam ediliyor ve
gökyüzü tenlere boyanıyor. Gökyüzü
Düşmek kalkmakla konuşur, ayrılık kavuşmakla ve gülmek
ağlamakla. Her anlaşılır olan anlaşılmamaya aşk duyar.
Çıkmaz sokaklar uzun caddelerin hayaliyle uyur. Dağlar ve tepeler
sonsuz düzlüklerle ıslıklaşır. Ve insan aksi olandan, kendi olmayandan,
uzağından ve sırtından öğrenir yaşamayı. Başkadan beslendik
hep ve hep böyle doyacak ruhumuz.
Bir şeyler hissediyorum, bir şeyler söylüyorum, yazıyorum;
hissimi yaşama ekliyorum ve anlıyorum, her ekleyiş başka bir
şeyleri görünmez kılıyor. Sevilmiş bir insan başka bir insanı…
Göze hoş gelen bir renk başka bir rengi…
Hayata geçirilmiş her şey, hayata geçirilmeyenlerin yakınları,
eşleri ve dostları… Hep Böyle Mi Bu