Ivan Alexsandroviç Gonçarov (1812-1891),Rus yazarların en nesnel olanlarından birisi olarak düşünülmüştür hep,yani kendi kişisel beğenilerinin değer yargısını etkilemesine izin vermeyen bir yazar olarak.Romanları Hep O Eski Öykü (1847), Oblomov (1859) ve Uçurum (1869)'da yaşamı, iyiliğe de,kötülüğe de kayıtsız kalarak nesnellikle sergileyip okuyucuyu yargıya ulaşmakta kendi kafasını kullanmaya bırakır. Goncharov'un bu tutumu en açık bir ifadesini Hep O eski Öykü'deki tiplerinden birinde (bir dergi yayımcısında) bulur.Şöyle der:"Bir yazar, ancak kendi tutku ve yeğlemelerinden etkilenmediği zaman değerli bir kitap yazabilir.Genelde yaşamı ve insanları durgun ve duru bir bakışla gözlemlemek zorundadır,yoksa ancak kendi egosunu dile getiriyordur ki,bu da hiç kimse için bir değer taşımaz."
