Aynı mekânda, ayrı masalarda oturuyordu iki genç adam. İkisi de açtı. İkisinin de yemek yemesi, su içmesi gerekiyordu yaşamak için. İyi giyimli genç, içinin çektiği yemekleri sorup masasını donatırken, hesap ödeme derdi yoktu. Anasından doğduğunda, babasının parası bin yıl yetecek kadar çoktu.
Vasat giyimli genç, duvardaki yemek listesine bakıyordu derin derin. Cebindeki parayla denk düşecek yemeklerin peşindeydi. Yemeklerin karşısındaki fiyatları topladığında kafasında, su içmeye bile parası kalmıyordu. Garsona yemekleri söylerken, hesap bile ettirdi yemekleri, sonra yedi yemeğini. Artık suyu, sokak çeşmesinden içecekti.
İyi giyimli genç, masasında topladığı yemeklerden, birer lokma alarak doymuştu sanki. Sipariş ettiği birkaç yemeğe de hiç dokunmamıştı. ‘Hesap lütfen’ dediğinde, gelen hesaba göz ucuyla bakıp en büyük kâğıt parayı bırakıp kalkıp gitmişti. Masada kalan yemeklerden, en az beş kişinin tıka basa doyması mümkündü.
Vasat giyimli gencin o adamdan hiç haberi yoktu. O sadece parasını verebildiği yemekleri yerken her lokmanın tadını çıkarıyordu. Zira yarına yemek için harcayacağı parası yoktu. Para kazanacak işi de yoktu. Annesinden doğduğunda, eski bir mintana sarılmıştı yoksulluktan. Babasının bin yıl yetecek yoksulluğu vardı.
