Kendini acındıran insanlardan nefret ederim, sürekli sızlananlardan tiksinirim, yaşamın kötü dönemlerindeki darbelere sessizce katlanmayı bilen insanlara hayranlık duyarım ve şansıma, sadece yazmaya devam etmemi, her şeyin zamanla düzeleceğini ve kelliğin çok fazla düşünmekten kaynaklandığını, bunun da mesleki bir hastalık olduğunu bana söyleyen bir dostum hiç eksik olmaz.
Yazmak yorar, ama teselli eder.