Haruki Murakami’nin okuduğum ilk eseri ve kendisininde Novella olarak değerlendirdiği ilk eseridir. Eserde konu bağlamında olmasa da yazarın kendi son sözünde bahsettiği gibi “Aydınlanma” ve “Yapabilirim” kısmı sanki bir öğüt niteliği taşıyor.
Roman, hikaye gibi eserler yazmak isteyenler için önemli detaylar veriyor.
Bu eserde benim ilgimi çeken şey Murakami’nin mizacıydı. Doğallığı, gerçekten ilk eseri ve yaşı gereği olmalıdır diye düşünüyorum.
Novelladaki eski kız arkadaşlarından bahsettiği kısım özellikle üçüncü kız arkadaşının ölümü beni neden, niçin sorularına yöneltti ve merak içinde acaba eserin sonuna kadar bekledim fakat bunun cevabı olmayışı da farklı geldi diğer eserlere göre.
Haruki Murakami’yi sevmeme ve eserlerinin devamını okuyacağıma neden olan bir eserdi.
️️️️️
Dikkat Spoiler İçerir !
Kitabı da sevdim ama kitabın sonuna geldiğimizde kitabın yazılış öyküsünü daha çok sevdim. Yazara aniden gelen “yapabilirim” arzusunu, bu arzunun peşinden gitmesini ve en çok da elindeki tek kopyayı yarışmaya göndermiş ve kazanmış olmasını. Ya kazanamasaydı, o zaman bugün bu koltukta Maruki’yle hiç tanışamazdık, neyse ki kazanmış ve tam zamanlı yazarlık hayatına başlamış. Henüz 20li yaşlarındayken yazdığı bu ilk romanıyla tanışmış oldum kendisiyle. Kitap beni başından itibaren şaşırttı. Bir kitap nasıl bu kadar dağınık yazılmasına rağmen insanı içine bu kadar alabilir, hiçbir yerden gelmeyen hiçbir yere de bağlanmayan bu hikayeler insanı nasıl derinliklerine indirebilir, hikayenin aniden bir yerde bitmesine rağmen insanda nasıl bir tamamlanmışlık duygusu oluşturabilir, çok ilginç. Yazarın diğer kitaplarını da okumak için sabırsızlanıyorum.
2018 yılının Ramazanı, unutmam genelde ramazan akşamlarını ve gecelerini. Yine oturmuş koltuğuma kitabımı okuyor, ara sıra ona buna salça olmakla zamanımı öldürüyordum. Saat çılgınca* ikiyi gösteriyordu. Normalde her zaman telefonumun sesi kısıktır, pek sevmem beklenmedik gürültüleri. Ancak elimdeyken telefon “Leyla,” “Cep,” “Anımsat,” “Mesaj,”
Herkese Merhaba
Rüzgarın Şarkısını Dinle, Murakami'nin yazdığı ilk eser olduğu gibi benim de Murakami ile tanıştığım kitaptı.
Kitabın konusundan bahsetmek zor çünkü belli bir konusu yok. Yani yazar izlenimlerini içinden geldiği gibi aktarmış. Dili son derece akıcı ve insanı sıkmıyor.
Kitapta çok fazla karakter yok ama karakterler arasındaki diyaloglar çok güzel.
Murakami ; "Herkesin bildiği bir şeyler üzerine
roman yazmanın ne anlamı olabilir ki?" diyerek aslında bizlere kendi tarzını ve özgünlüğünü anlatmak istiyor.
Bu kitapta hoşuma giden çok sayıda satırı çizdim ve bu satırları tekrar tekrar okumak kesinlikle keyif verecek bana.
Herkese keyifli okumalar.
Murakami’nin ilk kitabı ve yirmili yaşlarının sonunda yazdığı bir kitap. Dağınık bir kitap da diyebiliriz, ucu açıkta kalan şeyler klasik Murakami kitaplarına göre daha yüzeysel işlenip daha yüzeysel şekilde açıkta bırakılmış. Her ne kadar okunması keyifli, karakterlerin içine girebiliyor olsak da kitapta olan acemilik de rahatlıkla fark
