Özcan Karabulut, son yıllarda sesini duyuran öykücülerimizden. Kendine özgü üslubuyla, yalnızca aşkları değil, toplumsal gerçekleri, siyasal çalkantıları ve başkaldırıları anlatırken bile şiirsel kalabilen diliyle, kendi çizgisini belirlemiş bir öykücü. Hüzünle Bazı Günler'de, 1980-88 yılları arasında yazdığı öyküler var. '80 öncesinin çalkantılı, huzursuz dönemini, tutuklanmaları, genel grevleri, ölümleri, '80 sonrasının da karanlık ortamını yaşamış bir gençliğin, '78 kuşağının bir bireyi Özcan Karabulut. Buradaki öykülerde de sıkıntılarla, umarsızlıklarla yoğrulmuş yılların izdüşümleri var; aşklarını bile ürkerek, yarım, eksik yaşamış bir gençliğin, kırık umutların, umutsuz bekleyişlerin insanlarının yaşamlarından birer kesit. "Hüznün, yüz çizgilerini bile sertleştirdiği günlerdi o günler' diyor Özcan Karabulut bir öyküsünde ve hüzün bu kitaptaki bütün öykülerin içinden incecik bir çizgi gibi geçiyor, öyküleri birbirine düğümlüyor.
