Hz.Davud (as) her peygamber gibi memur olduğu kavmi son ana kadar savundu, şefaat diledi.:
"Allah'ım! Onları biraz daha ebedi azabından ırak tut. Umulur ki, doğrulurlar."
Çünkü Rab hakkı sever,
Ve muttakilerini bırakmaz.
Onlar ebediyen korunur.
Fakat kötülerin zürriyeti kesilip atılacak.
Salihler yeri miras alır.
Ve onda ebediyen otururlar.
(Zebur 37, 28 -29)
" Ey Rabb'imiz, üzerimize (yağmur gibi) sabır yağdır, ayaklarımıza sebat ver (er meydanında kaydırma). Bu kafirler güruhuna karşı bize yardım et. "(Bakara, 250)
Halk baskı kalktığı için ilme sarıldı. Hemen hemen hepsi;sefahatin,sapkınlığın sonu olmadığını, ihtiraslara gem vurulamayacağını anlamışlardı. Saadet ve selâmetin, ancak Allah yolundaki nurda olduğunu görmüşlerdi.