Sevgi, nefsin bir varlıkta gördüğü bir mükemmelliğe yönelmesi, ona erişmek için gerekeni yapmasıdır. Kul, gerçek kemalin ancak Allah'da olduğunu, O'nun dışındaki güzelliklerin Allah'tan esinlenen izâfi kemâller olduğunu anlarsa onun sevgisi Allah sevgisi, ilâhî Âşk olur. Bu da kulu O'nun emirlerine boyun eğmeye, O'na yakınlaşma hususunda çok istekli olmaya götürür.