İbrahim Bey her sabah çocuklardan birine para verip bütün sınıfın kahvaltısı için peynir ekmek aldırıyordu. “Burası fakir bir mahalle’’ diyordu, “Bu çocukların çoğu kahvaltı yapmadan okula geliyor. Bir öğrenci aç karnına ders çalışamaz ki?” Ben bir gün gereksiz yere ona çıkışarak okulun disiplini bozduğunu, bir daha sınıfta öğrencilerle sınıfta kahvaltı yapmamasını söyledim.
Hem öğretmenlik yapıyor, hem komitelerde çalışıyordu; geleneksel ata sporlarını ve güreşi sürdürüyor, cami heyetinde mersiyehanlık ve meddahlık yapıyor, inkılapla ilgili her konuya koşturuyordu.
Yoksula yardım eden cephede arkadaşlarını asla yalnız bırakmayan, gözünü budaktan sakınmayan; şampiyon, ama mütevazı bir sporcu, korku nedir bilmeyen bir savaşı, maaşını yoksul öğrencileriyle paylaşan bir öğretmen, askerleriyle kardeş olan bir komutan, geceleri âbid, gündüzleri arslana dönüşen pırlanta gibi bir gençti…
