İnsan ruhunun en büyük araştırmacılarından biri olan Gorki (1868-1936), genellikle özyaşam öyküsel olan edebiyat eserlerinde insanı iradesi ve iradesizliğiyle, yeteneği ve yeteneksizliğiyle, en çelişkili, en insani yönleriyle anlattı. Yaşamın her katmanından insanları anlatan edebiyatıyla hem çarlık döneminde, hem de yeni Rusya’da dile gelmemiş hayatların gür sesi oldu. Bu öyküler derlemesinde yer alan ve 19. yüzyıl sonunda Rusya’nın engin bozkırlarına, sayısız şehrine dağılmış değişik kesimlerden insanları anlatan öykülerde öne çıkan tema, olağan hayat içindeki yakıcı umut öğeleri ve bütün kahramanların ortak yanı olan özgürlük arzusudur. Bu dönemin öykülerindeki insanlar genellikle dipten gelen insanlardır ve hayatı farkında olmadıkları bir sabırla tanımaya çalışırlar. Yıllar sonra biri tutuklu biri gardiyan olan iki arkadaş, işyerinde hakkını ve makaleye yaptığı eklemeyi savunan “bozguncu” şaşırtıcı bir şekilde evrensel karakterlerdir.
