Acı gerçeği, acı bir son ile yüzümüze vuran, yazdığından çok daha fazlasını anlatan, düşündüren bir Steinbeck kitabı daha.
Madde olarak inci'ye takılmamak gerek. Onun yerine değer verdiğimiz, ulaşmak istediğimiz, kavuşunca geri kalan her şey hallolup mükemmelleşececek, düzene girecek sandığımız, hayallarimizi gerçekleştirme umudunu bağladığımız ve bizi var olduğumuz yerden daha iyisine, ilerisine götüreceğine inandığımız, bu anlamları yüklediğimiz herşey olabilir.
Hep sahip olduğumuzdan fazlasını ister, bulunduğumuz yerin olmamız gereken yerin çok aşağılarında olduğuna inandırırız kendimizi. Daha iyi şartlarda yaşamanın/ yaşatmanın hayali, sahip olduklarımızın sevincini yaşamaktan alı koyar bizi. Sahip olduklarımıza yarın da sahip olmaya devam etmenin hayalini kurmayız hiç birimiz. Sahip olduklarımızdan daha fazlasının hayalini kurar, hatta zaten var olana sahipmişiz gibi bile hissetmez, olmasaydı ne olurdu diye de çok az düşünür belki hiç düşünmeyiz.
Kino da çok büyük ve değerli bir inciye sahip oldu, (sahip olduğunu sandı). Kazandım sandığı şeyin değerini, asıl sahip olduğu ve değer verdiği şeyi kaybetmeden de anlamayamadı. Şans mıydı çok değerli bir inciye sahip olması? Çocuğunu tedavi ettirecek ve okutacaktı o inci ile. Peki hangi inci ile ve hangi çocuğu?
