Dostoyevski'nin okuduğum ikinci kitabı ve bu sitede yaptığım ilk incelemem acemiliğimi mâzur görün lütfen, umarım kitabı henüz okumamış olanlar için faydalı olur.
Akıcı lâkin hüzünlü...
Sade bir dilin kullanıldığı romanın başrolünde bulunan , Makar Alekseyeviç ve Varvara Alekseyevna'nın içerisinde bulunduğu zor koşullardan "acılar paylaştıkça azalır" sözüne atfen teselliyi birbirlerinde buldukları duygusal mektuplaşma.
Yoksulluğun pençesindeki hayatları okurken hüzünlenmemek elde değil. Bununla birlikte aralarındaki yaş farkına rağmen bu iki insanın arasındaki aşk (özellikle Makar'ın Varvaraya olan aşkı) ile güçlü bağ ve yoksulluktan çaresiz kalıp evlenme kararı veren Varvara'ya sırf mutlu olsun diye yoksunluğundan artırdıkları ile yardımları ise ayrı hüzünlendiriyor ve Makar'ın isyanlarıyla kitap son buluyor.
"Çok tuhaftı; ağlayamadım, ama ruhum paramparça olmuştu."
Makar'ın Varvara'ya olan sadıklığı ve bir beklentisi olmadan duyduğu sevgisi takdire şayandı. Bu sevgiden sonsuza dek size uğraması dualarım ile hayırlı geceler.
