İnsanlar Uyurlar, Ölünce Uyanırlar

İnsanın, ruhundaki sonsuzluk duygusunu tatmin edebilmesi ve ebedî mutluluğu tadabilmesi için âhiret hayatının varlığı ona yeni ufuklar açmakta ve bu durum onun sıradan bir canlı olmadığının temel güvencesi sayılmaktadır. Vücut ikliminde bir an göründü, Biraz cilveleşip sırra büründü. Kimseler bilmedi mâhiyetini, Bir şimşekti sanki çaktı ve söndü.

Saint

Ölümle birlikte ruh, maddenin tutsağı olmaktan kurtulmuş, bedenle birlikte iken, tıpkı uyurgezer gibi görmediği nice hakikatleri görmeye başlamıştır. Dalınca güvercin o son uykuya, Anlar ki bu hayat tümüyle rüya! Neler görür neler kalkınca perde. Sonsuzluğu yaşar haz duya duya...

Reklam

Saint

Nihayet ölümle birlikte ruh bedenden ayrılmış ve geride artık kimsenin değer vermediği, toprak olmak üzere terk edilen ceset kalmıştır. Yıpranır giderek, yaşlanır kafes, Nice nevcivanlar şimdi tık nefes. Güvercin bu hâle yanar yakılır, Odur virâneden gelen yanık ses. Vade tamam olur, diner fırtına, Çileli güvercin döner yurduna. Biterken hasretlik yeniden başlar, Ayrılırken ağlar, bakar ardına... Burkulur yüreğim güller solunca, Söner ümit nurum süre dolunca, Servi boylu ay parçası güzelin Kim bakar yüzüne toprak olunca.

Saint

Madde ile girdiği bu ilişki neticesinde saflığını yitirip kirlenmiş, ancak Allah’a verdiği sözü hatırladıkça utancından ağlayıp gözyaşı dökmüştür. İnerken Allah’a verdiği sözü, Unutup kirlenmiş tertemiz özü. Hatırlamaz olmuş anayurdunu, Şimdi melül mahzun, solgundur yüzü.

Saint

İndiği hâneyi zamanla tanır, Alışamaz önce, soğuk davranır. Nihayet benimser ten kafesini Ayrılırken bu kez ağlar kıvranır. Letâfet mi güzel, madde mi iyi, Ne arar kafeste, bilmem ki neyi. Özgürlüğü tadan bu zavallı kuş, Nasıl sevdi hayret, bu virâneyi!

Saint

İbn Sînâ’ya göre ruh bu dünyada var olmak için yaratılmamıştır. Bu sebeple bedene girmesi bir güvercinin kafese konması gibidir. Ruh bedene hayat vermek ve onu yönetmek üzere kendi kutsal âleminden gururlu ve nazlı bir güvercin gibi süzülerek dünyaya inip ten kafesine konuk olmuştur. Zamanla bedenine alışmış ve artık ondan ayrılmak istememiştir. Bu yüzden ölümle birlikte bedenden ayrılmak ruha çok acı gelecektir.