İntiharın Tarihi Gönderileri
İntiharın Tarihi kitaplarını, İntiharın Tarihi sözleri ve alıntılarını, İntiharın Tarihi yazarlarını, İntiharın Tarihi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
1700 yılında, Hamlet’ten tam bir asır sonra, Oxford’un bilge editörü Thomas Creech, Lucretius’un yapıtlarının çevirisini tamamladıktan sonra kendini asar. Aydın çevrelerde olay öyle büyük bir yankı uyandırır ki kimilerine göre hayranlık, kimilerine göreyse dehşet verici bir efsaneye dönüşür. Creech’in kısa süre önce Biathanatos'u okuduğu ve öldüğünde, bir elinde kitap, diğerindeyse bir ip bulunduğu yolundaki söylenti nedeniyle, bazıları onun ölümünü, felsefi intiharın örneği yapmak ister. Bir başka öyküye göreyse, Creech, Lucretius’un elyazmasıyla ilgili olarak şöyle yazmış olacaktır: “Önemli not: Yorumumu bitirdiğimde kendimi asmam gerekecek.” Bu da Voltaire’in alaylı eleştirisine yol açacaktır: “Yazarı gibi ölmenin zevkine varmak için dediğini yaptı. Eğer Ovidius ile ilgili bir yoruma başlamış olsaydı daha uzun yaşardı.”
Pascal, bazı insanları intihara iten şeyin mutluluk arayışı olduğunu çok iyi bilir: “Kendilerini asacak olanlar da dahil bütün insanların bütün eylemlerinin nedeni budur” diye yazar.
Descartes aslında Hamlet’e çok benzer: “Hiçbir yolcunun geri dönmediği" şu keşfedilmemiş ülkelere gitme tehlikesini göze almak mantıklı mıdır? “Bu fani kılıftan ayrıldığımızda, o ölüm uykusunda göreceğimiz düşler bizi düşündürmeli.”
1627’de, Gomberville’in romanında, Gythérée, babasının ileri sürdüğü dini yasağı küçümseyerek şöyle der: “Benim haklı umutsuzluğumla, zavallı korkakların korkaklıklarına bahane olsun diye uydurdukları düşüncelerle savaşmak istemeniz nafile. Ben ölmek istiyorum. Buna mecburum ve adil olan tanrılar, bana adaletin tavsiye ettiği bir şeyi kınayamazlar”. İntihar yasağının sadece sıradan insanları ilgilendirdiği bundan daha iyi ifade edilemezdi. Şu eleştiri tam Shakespeare’e özgüdür ve özellikle III. Richard’ı hatırlatır: “Vicdan, korkakların güçlüleri tehdit etmek için kullandıkları bir sözcükten başka bir şey değildir.”
Shakespeare, bu alanda çağdaşlarını çok geride bırakır ve zamanın yok edemeyeceği bir önem kazanır. Onun verdiği tek ders, bütün bilgilerin gizemini ortadan kaldıran, bütün kesinliklerin geçersizliğini ortaya koyan alçakgönüllülük dersidir. İnsan bilgeliğinin bütün yapıtlarında ne vardır? “Sözcükler, sözcükler, sözcükler”, der Hamlet. Gerçeği çok iyi bildiklerini ileri süren ve bunu diğerlerinin yüzüne vuran kişiler gülünç ve katlanılmazdır. İntihardan daha akıl almaz bir şey var mıdır? “O halde, olayların kısa bir özetinden başka bir şey (daha fazlası!) olmak ve örneğin intiharları açıklamak istediğinde, Tarih denen şu büyük yalanı uydurmak gerekir,” diyecektir Henry de Montherlant. Shakespeare intihardan çok bahsediyorsa, bu, onun anlaşılmazlığını kabul ettiği içindir.
1589’dan 1613’e dek yapıt veren William Shakespeare, 52 intiharla, bu eylemin bütün yönlerini, bütün koşullarını ve bütün nedenlerini inceler. Büyük külliyatı, bir bakıma, sanatının doruğunda dile getirdiği ikilemin, olmak ya da olmamak temasının etrafında gelişen uzun bir değişimi yansıtır.