İntikam
Kahraman Tazeoğluİntikam Gönderileri
İntikam kitaplarını, İntikam sözleri ve alıntılarını, İntikam yazarlarını, İntikam yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İnsana ait bir ayıp değildi ki aşk. Bir kayıp da değildi.
“Tavuklardan senin de öğreneceklerin var” dedi.
“Ne mesela?”
“Önüne geleni ye. O kadar. Hayat bu kadar basit işte.”
Vuslat cümlesini yarım bırakıp “Söylediklerimi dinlemiyorsun galiba?” diye çıkışsa, hiç düşünmeden “Gözlerini seyrederken sözlerini anlayamam” diyebilirdi.
“Tavuk mu yetiştiriyorsun sen?”
“Tavuklar beni yetiştiriyor. Horoz kendi çöplüğünde ötüyor madem, ben de kendi çöplüğümü kurdum işte.”
“Büyürken düşenlerdendi” Vuslat. Büyüdükçe yaraları da ağırlaştı
“Sen nereden bilirsin ki zorlukları?”
Hasret gülümsedi...
“Bildiğim için hayata karşı öfkeli olabilir miyim mesela?”
îşte aşk o gün kaybetti beni. Kalbim de nasırlaştı o gün, tıpkı parmaklarım gibi...”
îşte böyle anlatırdı kalbindeki nasırları Hasret. Böyle büyümüştü yüreği. Eksilerek ve eksilterek... Ama olsundu. Bazı insanları hayatımızdan silmek, kendimizi yazmaya başlamaktı. Bunu en iyi Hasret bilirdi. Kim bilir belki bir gün Vuslata da anlatırdı.
însan çok sevince, sevdiği ona acı verse de vazgeçemiyor işte... Vazgeçmek yenilmek gibi geliyor. Ama sonra ne oluyor biliyor musunuz? Senin vazgeçemediğin senden vazgeçip gidiyor bir gün. Yani yırtılıyor. Patlıyor bir yerlerinden. Senin katlandığın, sana katlanamıyor. Yolun tam ortasında bırakıyor seni. Hem de yalınayak bırakıyor. Tıpkı ilk aşkım gibi.
Aşk, an gibi atmaya başlamıştı kalbinde. Asla unutamayacağı bir an. Sonsuzluğu kucağında taşır gibi başlayıp sonunu ayaklarına dolayan bir an...
Öylece dalıp gitmişti işte. Gözlerini yüzünden ayıramıyordu. O an bakışlarını çekse yüzünden, tutunacak bir dal bulamaz, sonsuzluk uçurumuna yuvarlanıldı. Vuslat’m yüzüne baktıkça dünyaya tutunuyordu sanki. Ona bakmak aşka inanmaktı. Onda gördüğünü başkaları da görüyor muydu acaba?