Işığın Dokusu
Cathryn VasseleuSözler ve Alıntılar
Okşamanın aradığı şey, temasın içinde verilmiş olan elin sıcaklığı veya yumuşaklığı değildir. Okşamayı aramak, okşamanın ne aradığını bilmemesi nedeniyle, onun özünü yapılaştırır. Bu ‘bilmenin olmayışı’, bu temel düzensizlik, özsel olandır... her zaman öteki, her zaman erişilemez, ve her zaman hâlâ gelecek. Okşayış, içeriği olmayan bu saf geleceğin [avenir] önceden tahmin edilip ona göre davranılmasıdır. O, ele geçirilip kavranılamaz olanın üstünde yeni bakış açıları açarak, açlığın bu çoğalışından, öncekinden daha zengin sözlerden yapılır. O sayısız açlıklarla beslenir. (Levinas, 1987b: 89)
"Fakat ben gözlerimi açtım ve görülenden hoşlandım bile"
Mutlak savunmasızlığı içinde, bir ötekinin gözleri, benim kendi görüşümü aşar. Hiçbir zaman bir ötekinin gördüğü şeyi doğrudan göremeyeceğim, onların gözleriyle hiçbir zaman göremeyeceğim. Kendime ait olan bilince dönüştürülemeyecek olan bir tekillikler bana doğru geriye bakışın içinde,
yüzün açıklığı, benim durumumun güvenliğinden ve bütünlüğünden şüphelenmek için bir tepkiyi talep ederken, bir hoşgeldin anlatısıdır.
Şeylerin onlar için ne anlama geldiğini bilemem; şeyleri onların açısından göremem. Merleau-Ponty için bu durum etkisi fazla olan bir yetersizlik olmaktan öte, bilgi yetersizliğinin algılama için olumlu bir özellik olduğudur:
‘Kendimi başkalarından ödünç
alırım; diğerlerini de kendime ait olan düşüncelerden yaratırım’.
"Ben her zaman için, kendi varoluşu içinde yakalanmış olan bir ayağa sahiptir. Her şeyin karşısında olan dış taraf, kendisinin iç tarafıdır, kendisine bağlıdır. Başlamış olduğu varoluşuna sonsuza dek bağlıdır. Ego için, bir kendi olmayışa yönelik bu imkânsızlık, egonun içindeki bir trajik öğenin vurgusunu yapılaştırır, kendisinin oluşuna perçinlenmiş olma öğesidir."(Levinas, 1978a: 84)
"Birisi bilmez, birisi duyumsanır nitelikleri yaşar: Bu yaprakların yeşili, bu tan ağarışının kırmızısı. Nesneler kendi başlangıç ve bitişlerine sahip oluşlarında beni içerir, bir sonsuzluk zemininde bana görünerek oluşmadan. " Levinas
Anlam dolu bir konuşmadan önce, kendisini anlamlaştırarak, yüz ‘konuşur’: ‘Bir yüz, kendisinin içinde bulunduğu ilişkilerin erdemi aracılığıyla değil, fakat kendisinin dışında bir anlama sahiptir; yani anlatı olan şeydir’.