Bu esere yorum yapmayı unutmuşum. Neyse ne derler bilirsiniz geç olsun güç olmasın dimi ama.
Yılmaz Özdil'in köşe yazılarından oluşmuş, yakın tarihe ışık tutan kitaplarından biri. Okudukça hem üzüldüm, hem acı acı gülümsedim, hem de içinde olduğumuz acınacak duruma ve cehaletimize isyan edesim geldi. Yani yazarın "ve hiçbirinin de yalan ve abartma olmadığı kesin olan" yazdıklarının %1'i bile demokratik bir ülkede olsaydı, yer yerinden oynar, buna sebep olanlar hemen istifa eder ve insan içine çıkamaz, Japonya'da olsa intihar ederlerdi. Ama bakıyoruz 92 yıldır güya demokrasi ile yönetilen ülkemizde bahsedilen kişiler yüzsüzce koltuklarında oturmaya devam ediyorlar, ceza göreceklerine kendilerinin suçunu söyleyen ve kovuşturanları suçlayıp cezalandırıyorlar. Ve bu ülkenin vatandaşlarının önemli bir kısmı da hala üç kuruşluk çıkar, kuyruk acısı veya bilinmeyen nedenlerle bunlarla gurur duyup, kıçının kılı olmayı bile kabul edebiliyorlar. Zaman zaman bu ülkenin vatandaşı olduğum için yerin dibine geçesim geliyor,esas utanması gerekenler utanmadığı için...
