Ulu önderimiz Atatürk ve onun yanında cesaretle mücadeleye devam eden atalarımızın bizlere miras bıraktığı cumhuriyetimizin 100. yılı hepimize kutlu olsun.
Tam da böyle bir günde Roth’un İsyan’ını okumam tesadüf müdür bilemem ama çoğu zaman kendimi hikayenin kahramanı Andreas gibi hissettiğimi açık yüreklilikle söyleyebilirim.
Ülkesi için savaşmış, bir bacağını kaybetmiş, madalya ve laterna lisansı alıp geçimini de bu lisansla sağlayan Andreas’ın yolu dolgun kalçalı, iri göğüslü hanımefendi ile kesişiyor. Bu yol kesişimini hayatın bir lütfu olarak gören Andreas’ın acıları aslında tam o an başlıyor.
Devlete isyan edip sözde “zorluk çıkaranları” “KAFİR” olarak gören, dinine ve devletine bağlı, sakin bir kişiliği olan Andreas, bir gün uzun bir aranın ardından tramvay ile seyahat edecekken sekterini taciz ettiği için başı dertte olan üst sınıf bir beyefendi ile kavgaya tutuşuyor. Bu kavganın ardından Andreas 6 hafta hapiste yatıyor.
Hapisten çıktıktan sonra eşini, işini ve evini kaybetmiş bir adam olarak hayatına devam etmeye çalışırken arkadaşı Willi ona destek oluyor.
Tüm bu süreçlerin ardından Andreas bir isyancıya dönüşüyor. Kafir olarak adlandırdığı kişilerden birisi olduğunu kendine itiraf ediyor. Son sayfada yazılan tiradı ise efsanevi bir kapanış sunuyor. Ve hayata gözlerini yumuyor Andreas.
Fareler ve İnsanlar . Ya da 
Satranç gibi. İnce kitaplar olmalarına rağmen okuyanı etkiler hatta çarpar. 
Joseph Roth ’un 
İsyan romanını ya da novellasını da bu türe rahatlıkla sokabilirim. Sarsıcı bir kitap. Okuyanda
