Tolstoy ve benim çaresizliğimize mi üzülsem yoksa onun nerdeyse 50sine yakın ama benim 20lerimin başında bu çaresizliğe yakalanışıma mı üzülsem bilemedim ama kitapta anlatılanlar (insanlar, yaşanılanlar, yaşatılanlar ve çevre) gelişmiş ve ilerlemiş yüzyılda bile hala aynı, yani gelişen şey sadece teknoloji insanlar nerdeyse hiç yol katetmemiş bu esnada, sanırım insan gelişiminin/evriminin gelebileceği en son nokta bu...
Var olma sebebini ruhsal olarak sorguluyorsan bunun cevabını bulmak hiç kolay olmuyor, bilimsel bir açıklaması olabilir, edebi bir tanımlaması olabilir, dinde bir sebebi olabilir ama ruhsal olarak bir sonuç, bir amaç bulamıyorsan işte o zaman hiçbir bilim, hiçbir kitap ve hiçbir din açıklaması sana yetmiyor ve içten içe yok oluyorsun ve niye yaşadığını bilmeden yaşamaya da devam ediyorsun yine... Neyse, umarım Tolstoy'un bulduğu anlamı ve huzuru -anladığım kadarıyla bulmuş- ben ve benim gibiler de bir an önce buluruz.
