Bir oturuşta bitirebileceginiz kadar akıcı (ya da hafif diyeyim bilemedim) bir eser. Peki bu aynı zamanda güzel bir eser olduğu anlamına mı geliyor? Benim için hayır.
Öncelikle, kitap yeni bir şey söylemiyor, yüzyıllardır işittiğimiz Tanrı ve sevgi felsefelerinin bir tekrarından ibaret. Yeni bir şekilde mı söylüyor peki? Ona belki evet diyebiliriz ancak bu söyleyiş usulü de ne yazık ki büyüsünü yine kendi usulünden ötürü bozuyor. Yazar kitapta bazı şeyleri metaforlar yoluyla anlatıyor , daha sonra o metaforlari açıklıyor, yetmiyor bir de ne demiştik diye bize hatırlatma geçiyor. Yazarın sürekli tekrarlara düşmesi ve çoğu yerde okuyucuyu hafife alıp her şeyi açıklaması da eserin büyüsünu yok ediyor. Özetle eser bana göre vasati. Neden bilmiyorum çok abartılmış. Ben tavsiye edecek kadar beğenmedim. Bir kaç güzel alıntılanabilir cümle dışında da eserden bir şey edinemedim.
