İvan İlyiç ona bakıyor. Her şeyini ayrı ayrı inceliyor. Karısının beyazlığını, tombulluğunu, ellerinin, boynunun parlaklığını, saçlarının parıltısını, hayat dolu gözlerinin ışıldamasını suç olarak görüyor. Ruhunun bütün kuvvetiyle nefret ediyor ondan. Dokunuşu, içinde bir nefret dalgası kabarttığı için ıstırap veriyor ona.