İvan İlyiç'in Ölümü
Lev Tolstoyİvan İlyiç'in Ölümü Gönderileri
İvan İlyiç'in Ölümü kitaplarını, İvan İlyiç'in Ölümü sözleri ve alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü yazarlarını, İvan İlyiç'in Ölümü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.'Vay canına! Öldü adamcağız... Ben ölmedim ya...'
Herkes böyle düşünüyor ya da hissediyordu.
İçinde bir zamanlar mevcut olan ölüm korkusunu aradı ama bulamadı."Nerede?Ne ölümü?"Korku yoktu çünkü ölüm yoktu
İvan İlyiç için en büyük işkence ,merhamet görmek istediği kişilerin hiçbirinin ona merhamet göstermemesiydi.
ölüme yakınken binbir sorgu...
Doktor hastanın çektiği fiziksel acıların dayanılmaz olduğunu
söylüyordu ki bu doğruydu, ama ona asıl çektiren
manevi acılardı.
İvan İlyiç’i kıvrandıran manevi acının nedeni, o gece uyumakta
olan Gerasim’in elmacık kemikleri çıkık, kötülük nedir
bilmeyen, tertemiz yüzüne bakarken apansız aklına geliveren
bir düşünceydi: “Ya gerçekten de yaşamam gerektiği
gibi yaşamadıysam, bilinçli seçtiğim yaşamım yanlışsa?..”
İvan İlyiç onca insanın yaşadığı şu koca kentte, onca
eş dost arasında ve onca aile üyesiyle birlikteyken, ne denizlerin
dibinde, ne de toprağın binlerce metre altında bir
benzeri daha bulunamayacak korkunç bir yalnızlıkla yüzü
divanın arkalığına dönük yatarken, yalnızca geçmişin hayaliyle
yaşıyordu. Geçmişten birbiri ardına tablolar canlanıyordu
gözünde. Hep yakın zamandan başlıyor, uzağa,
en uzağa, çocukluğuna doğru gidiyor ve orada duruyordu