Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.24
İvan İlyiç’in Ölümü
Lev TolstoyMost Liked İvan İlyiç’in Ölümü Reviews
You can find Most Liked İvan İlyiç’in Ölümü quotes, most liked İvan İlyiç’in Ölümü book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.Score
8.2Out of 10
İvan İlyiç'in Ölümü
Tolstoy, sen ne güzel kalemsin. Ölüme bu kadar yakın bir insan ancak bu kadar ustalıkla tasvir edilirdi. Kitap ince olmasına rağmen bitirince resmen irkildim. Gerçekten de hastalık gelmedikçe veya çevremizden birileri eksilmedikçe ölümün ne demek olduğunu hatırlamıyoruz, hatırlamak istemiyoruz.
Kitaba geçecek olursak, İvan İlyiç başarılı bir aileden gelen başarılı bir çocuk. Kendi hayatını kendisi belirlemiş, hukuk eğitimi almayı tercih etmiş, her istediğini elde etmiş birisi olarak başarıdan başarıya koşmuştur. Hafif sızılarla başlayan ağrıları daha sonra şiddetlenmiş ve dayanılmaz acılara dönüşmüştür. Eserde ise ölüme karşı insanların kayıtsızlığı ve İlyiç'in ölüme yaklaştıkça hissettikleri konu edinilmiştir.
Bir alıntı yapacak olursam '' Ölüm! Evet, ölüm! Hiçbiri bilmiyor, bilmek de istemiyor, acımıyor bile. Vur patlasın çal oynasın!'' İlyiç'in gittikçe ağırlaşan hastalığı ve çevresindeki herkesin yaşamına devam etmesi, bu durumun İlyiç üzerinde bıraktığı ruhsal ağrıların zamanla fiziksel acılarından daha çok acı vermesi...
İlyiç'in son zamanlarında istediği yalnız kalmamak, çevresindekilerin özellikle de ailesinin önemsiyormuş yapmacık tavırlarından vazgeçmesi. ''Tıpkı çocukları okşayıp avutur gibi onu da öpsünler, sevip okşasınlar, başucunda gözyaşı döksünler istiyordu.''
Kitabın sonlarına doğru ise İlyiç yaşadığı hayatı daha çok sorgulamaya başlamış ama bu durumu düzeltmenin imkansızlığına üzülerek ölümü beklemiştir.
Herkese tavsiye eder, iyi okumalar dilerim...
·
Not rated
Karanlığı bekler gibi kitabın sonuna kadar ölümü bekledim.
Benim hissettiklerimdense 'İvan ilyiç' için daha ağır daha kötüydü karanlığı beklemek,hatta
Korkunçtu! Tolstoy 'İVAN'NIN' ölümünü yavaş yavaş işlemişti, her acı çektiginde, kendi yaşamını düşünüp sorguladığında kendi hayatıma bakıp acaba diye kaç kez sormuşumdur kim bilir.
Evet doğru, İvan İlyiç'in hayatı çok sıradandı basitti.. yinede gerçekten Korkunçtu ki aslında bir karakter bile olsa hiçbir hayat basit olmadığı halde bu cümle dökülüyor parmaklarımdan düşünün. Tolstoy, Hasta bir adama hayatın gerçeklerini yüzüne vurdurmuştu..
Evet harika bir yazardan harika bir eser daha..
Ve inanın ikinci kez okumadan anladığımı söyleyemem kitap beni en acı günümde buldu ve ölümle yüzleştirdi, şimdi kafamda soru işaretleri ile kafa kafaya vermiş bir halde önümü seyreder oldum. İtiraf etmek gerekirse ilk satırlarda sıkıcı buldugum bir kitaptı meğer kitaptan değil hayatımdan sıkılır olmuşum. Okudukça meğer kendime ne çok şey katmışım. İyi ki şimdi rastlaştık..
İvan gitti, belkide ben doğdum.
İvan ilyiç ile gerçekleri hayatıma dahil ettiği için sevdigim yazar L. TOLSTOY'a teşekkürlerimi sunuyorum..
İvan İlyiç yaşamı boyunca kibarlık, görgü ve refah içinde yaşamayı hedefleyen bir savcı ve tabi eğitim basamaklarını da birer birer çıkarak yargıç oluyor.
Hayatına aldığı dostlarını sosyokültürel durumuna göre seçen daha sonra seçtiklerinden insanlık göremeyen giderek de yalnızlığa mahkûm kalan biri. Aslında bu durum bize tercihlerimiz ve sonucunda ne olacağını gösteriyor.
Başından beri bilinen bir ölümle karşı karşıya ve kendini iyi olduğuna ikna etmeye çalışıp hastalık psikolojisine , etraftan duyduğu yorumlara o da aldanıyor, hatta kendisini iyileştirmek için gelen doktorların sanki asıl düşüncesini , hastalara karşı tutumunu yansıtmak ister gibi eleştiriler de eklenmiş.
Kitap boyunca sağlıklı bir kişinin kendince mutlu hayatında, aniden hastalanması ve ölüm korkusu işlenmiş.
İvan İlyiç yanına gelen her kişinin kendisi ayağa kalkamayacak derecede hastayken, ne kadar sağlıklı ve canlı göründüklerine dikkat ediyor ve onlardan nefret ediyor. Ailesinden uzaklaşıyor en sonundaysa ne kadar yanlış yorumladığını görerek pişmanlıkla ve tek nefeste ölüyor.
"İvan İlyiç'e en acı gelen şeylerden biri de hiç kimsenin ona onun istediği gibi acımamasıydı: İvan İlyiç bazen özellikle de uzun acı dönemlerinin ardından, bunu itiraf etmek ne kadar utanç verici de olsa,kendisine hasta bir çocuğa acınır gibi acınmasını istiyordu. Tıpkı çocukları okşayıp avutur gibi onu da öpsünler, sevip okşasınlar, başucunda göz yaşı döksünler istiyordu. Göğsünü döven gümüşsü sakalıyla koskoca bir mahmekeme üyesi olarak böyle bir şeyin kendisi için imkansız olduğunu biliyor, ama yinede istiyordu işte."
Uzun zamandır soluksuz bir kitap okumamıştım. Elimden bırakamadım. İvan İlyiç'in hayatını okumak beni çok etkiledi. Sanki ölen benmişim gibi hissettim. Duygular o kadar gerçekçiydi ki. Özellikle kendine sorduğu soruları yine kendi cevaplarken ki yalnızlığı. Çok üzüldüm bu şekilde ölmesine.
Tolstoy severim kitapları hep akıcı oluyor. Çevirisi de çok temiz olunca kendimi kaptırdım bu kitaba. 2021 de okunması gerekenlerden. Neden mi? Artık herkes yalnız ölüyor ve neler hissediyorlar bilmemiz gerek. Sevdiklerimize yarın değil şimdi sarılmamız gerek.
Kitapta herkes ben ölmedim İvan İlyiç öldü diyordu. İstisnasız herkes. Ölümü kendilerine yakıştıramıyorlardı çünkü. Ama ölüm var, hepimiz için var. Ve o noktaya geldiğimizde "acaba doğru yaşadık mı?" diye kendimize sormamak için şimdiden hayatımıza çeki düzen vermemiz gerek.
Neyse uzatmayalım, okuyalım!
Kitabın adı konusunu en net şekilde özetliyor zaten. İlk bölümde ölüm haberinin arkadaşları tarafından alınışıyla başlıyoruz. Tuhaftır ki -en azından bana öyle geldi- İvan İlyiç'in ölümü ilk olarak "İyi ki ölen ben değilim, o." düşüncesiyle karşılandı ve ardından yerine göz koyuldu. Hatta en yakın arkadaşı sırf toplumda alışılagelmiş bir
104 syf.
·
Not rated
Hayatında her şeyi olması gerektiği gibi yapan, olması gerektiği gibi yaşayan sıradan bir adamın ölüme giden yolculuğunu anlatıyor. Ailesi arasında taktir toplamış, iyi bir öğrenci olmuş, iyi bir kariyer yapmış, evliliğinde çalkantılar olsa da kötü denemeyecek bir evliliğe sahip. Lakin, ölüm karşısına geçip gözlerine tüm gereçkliğiyle baktığı anda her şeyi değişiyor. Hayatındaki tüm taşlar tekrar diziliyor. Ölüm gibi salt bir gerçekle yüzleşince diğer her şey yalan oluyor.
Kitapta hastalığı ilk başlarda küçük, belli dokunuşlarla düzeltilebilecek bir şeyden çıkıyor. Lakin kuşku büyüdükçe büyüyor ve hastalanan bitki kökleri gibi tüm ruhunu istila ediyor. Hastalanan bitkiler, diğer bitkilere hastalık bulaştırmasın diye alınır, hatta toprağı bile değiştirilir. Lakin düzelmezler. Kök hastalandıysa, iyileşme ihtimali yoktur. İvan İlyiç'in de ruhu hastalanıyor. Ve ölüm kaçınılmaz oluyor.
O sorgulayışı, son anlarına kadar hayatında bir şeyleri değiştirme çabası çok güzeldi. Bir tarafta tam da olması gerektiği gibi yaşadığını düşünürken öbür tarafta yanlış gelen şeyleri tartıyordu. İnsanı içine çeken havası, su gibi bir anlatımla çok güzel gitti.
Ölüm evet ölüm.
Bütün dünyanın birleşse dahi durduramayacağı hazin son; hazin sonumuz...
Bir hastanın başında beklemenin zorluğu... Günlerce edilen dualar... Okunan kuranlar... Hastanın iyi olacağına dair ümitler... Gece gündüz gözlerden akıtılan yaşlar... Yine de yaşayacak diye ümit etmeler...
Ve acı son; başında beklediğimiz kişinin vefatı. Ettiğimiz bütün duaların boşa gittiğini düşündüğümüz o an. Yaratıcıya bize bu hayatı verene isyan ettiğimiz, neden diye sorduğumuz o an. Bir an kendimizi kandırıp hayır ölmedi o ölmedi diye haykırışımız... Sonra cansız bedeni görüp her şeyin bittiğini bize söyleyen aklımız... İsyanvari şekilde ağlamalar. Neden neden neden diye...
Ve vefat eden kişiye nihai görevimiz olan defin. Onun nereye gittiğini ne yaptığını düşünmeler... Onsuz yaşamın bir anlamı kalmadığına dair gelen hisler... Bunlar benim yaşadıklarımdı.
Bu kitabı okurken kendimi ölen kişinin yerine koyunca her şey öyle acı geldi ki. Ve geçmişte yaşadığım benzer şeyler beni çok fazla etkiledi. Neyse kitap hakkında biraz bilgi vereyim.
Kitap adeta ismiyle spoiler vermiş. Zaten başlar başlamaz bir ölümle başlıyorsunuz. Ölümün o soğukluğu kitaba başlar başlamaz adeta yüzümüze çarpıyor. O soğuk olan ölümün aynı zamanda dikkat ve merak uyandırıcı etkisi de kitabı sürükleyici yapıyor.
Uzun bir aradan sonra Tolstoy okumak gerçekten de iyi geldi. Onun kitaplarında ahlaki şeyleri ve dini şeyleri görmek mümkün. Bu tarz şeyler insanı olumlu etkileyen, düşündüren şeyler. Bu yüzden ara ara Tolstoy' un kitaplarını okumak gerektiğini düşünüyorum.