Muazzam bir eserdi bu. Gerçek edebiyat eserlerinin verebildiği ve başka hiç bir şeyde bulamayacağınızı bildiğiniz, daha önceden tadını almış olduğunuz o şey.. satırlardan çıkıp yükselen, gözlerinizin önünde canlanan, ve duygusunu anladığınız, hissettiğiniz o şey "İyilik"te de var. Dört dörtlük.
Artık bu kitabı okumamış gibi yapamam. Bir insan bir kitabın içine girip yaşayabilir mi? Ama burada O, yaşıyor ve iyiliğe giden, sahteliklerle dolu, ama artık kendini tamamen dürüstlüğe samimiyete vermiş hayatını her okuyuşta bir kez daha tekrarlıyor. Sonu olmayan bir ağlayış gibi, bir iç çekiş, inleyiş gibi "İyilik". Belki de bu acıyı tekrar yaşamaması için kitabın kapağı açılmamalı,; O, kendi hâline bırakılmalı ve iyiliğe ulaşmasına izin verilmeli.
Keşke okumasaydım. Bu, bahçedeki kedilerimiz öldüğünde, ölümüne tanık olduğumda hissettiğim o duyguya benziyor: güneş var, sıcak var, her yer yeşil, kıpır kıpır ama sen ölüyorsun. Nasıl bana ne diyebilirim ki?
Bazen hakikaten iyi ve gerçek edebiyatı bırakıp uyduruk, saçma sapan şeyler okumaya devam etsem diyorum. Ötesi bana zarar gibi gelmeye başladı. En azından bu iğrenç sıcaklarda hafif şeyler okumaktan iyisi yok gibi. Yoksa İyilik ve benzerleri insanı yatağa dahi düşürebilir.
