Ece Temelkuran kalemi ile tanışmayı düşünmemiştim nedense, varlığını yok saydığımdan-önyargılarım olduğundan da değil üstelik.
Başlangıç olarak da denemelerini seçtim ki yaşadığımız dünyaya dair neler düşünüyor ilk ağızdan bileyim. Karakterlerin penceresinden bakmaktansa..
Nasıl bir tanışmaydı peki?
Duymak istediklerimi mi söylüyordu? Bana yeni kapılar açıp buyur mu ediyordu.. Hayır.
Ama bana yabancı olan bir kadının, Ece’nin içindekileri okumak iyi geldi.
Samimiydi ama samimiyeti de bilinçliydi. Çünkü derlenip, toplanmış, ne söylediğinin gayet farkında olunarak yazılmış yazılar bunlar.
Önünü de arkasını da düşünmüş, eri de geçi de umut edilmiş.
.
İçi boş-boşaltılmış cümlelerden değildi onun cümleleri. Ağırlığının altında ezilen cümlelerden de. Yollarının kesiştiği yerleri sevdim mesela. Dünyanın bir ucunda ağlayanları kendine dert edinmesini sevdiğim gibi.
Hayal peşinde mi koşuyor? Bu neyi değiştirir? Birilerinin hayallerinden mutsuzluk çıkarmayı bu kadar çok mu arzuluyoruz? Birilerinin ‘nasılsın’ sorumuza ‘iyilik güzellik’ demesinden bu kadar mı çekiniyoruz?
.
Ben, bu kitabı yazar ile tanışmaya aracı kılmayı öneriyorum. Kimi sevmez bunun farkındayım.
Ama birini dinlemenin ön koşulu olur mu ki?
