Virginia Woolf 1922 tarihli Jacob’ın Odası’nı yazarken geleneksel kalıpların dışına çıkmış, “yeni bir roman için yeni bir biçim” yaratmayı hedeflemişti. Victoria ve Edward dönemlerinin uzlaşımlarına isyan eden yazara göre, geleceğin romanı “modern kurgu” içinde, gündelik yaşamın küçük ayrıntılarına, yaşanmış deneyimlerin tesadüfi gerçekliğine odaklanmalıydı. Yıllar içinde modernist romanın öncülerinden biri haline gelen Woolf’un bu ilk deneysel yapıtının merkezinde, Jacob Flanders’ın Victoria döneminden Birinci Dünya Savaşı’na uzanan yaşamöyküsü vardır. Ancak Jacob’ın Odası geleneksel bir Bildungsroman değildir. Yazar karakter gelişimi ve olay örgüsü gibi uzlaşımları terk ederek, Jacob’ı çocukluğundan, Cambridge Üniversitesi’ndeki öğrenciliğinden, Londra’daki aşk maceralarından ve seyahatlerinden bazı sahne ve fragmanlarla sunar bize. Onu etrafındaki insanların farklı algı, duyum ve anıları aracılığıyla tanırız ancak ve Jacob hakkında onların aktardıkları kadarını biliriz. Zira Woolf, Jacob’ın Odası’nı “bütünüyle alacakaranlıkta” bırakmak istemiştir.
