Kadınların Tarihi 5.Cilt Gönderileri
Kadınların Tarihi 5.Cilt kitaplarını, Kadınların Tarihi 5.Cilt sözleri ve alıntılarını, Kadınların Tarihi 5.Cilt yazarlarını, Kadınların Tarihi 5.Cilt yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Himmler, kadın kurbanları kendi soykırım tanımının merkezine oturtarak daha da ileri gitti: “Bir köyde partizanlara ve Yahudi komiserlere karşı harekete geçmek zorunda kaldığımda o zaman ilke olarak bu partizanların ve komiserlerin kadınlarını ve çocuklarını da öldürme emrini verdim… İnanın bana, bu emrin verilmesi ya da uygulanması mantıksal olarak düşünüldüğü kadar kolay ve basit değildi... Fakat ilkel, ezeli, doğal bir ırk mücadelesine giriştiğimizi kabul etmeliyiz.”
Gaz kullanılmadan önce, yüz binlerce Yahudi, çoğunluğu toplu kurşuna dizilerek, zaten öldürülmüştü. Bunu yapan ss'ler, özellikle kadınlar ve çocuklar kurşuna dizilirken epeyce “psikolojik güçlük” çekmiş görünüyorlar. Himmler ve Eichmann'ın bile, aralarında kadınların ve çocukların da bulunduğu idamları izlerken mideleri bulandı. 1941'in sonunda sadece kitlesel katliamı hızlandırmanın bir yolu olarak değil, ss'leri büyük ölçüde toplumsal cinsiyete özgü kuruntularından kurtarmak için “uygun bir yöntem”, kan dökmeye “insani” bir alternatif gerekli olduğu için de gaz teknolojisine geçildi.
Nasyonal sosyalist kısırlaştırma politikası, “değersiz yaşamı imha”ya yönelik bir adımdı (ötenazi, ya da “eylem T4”). Bu adım 1939'da atıldı ve sonunda çoğunluğu psikiyatri kliniklerinde yatan 200.000 kadar hasta, yaşlı ve engelli, “iyileşmez” diye seçildikten sonra öldürüldü. Yahudi hastaların tümü seçime tabi tutulmadan öldürüldü.
Kısırlaştırma 400.000 acil vakayla başlamak ve sonun da 1,5 milyon kişiyi kapsamak üzere “etnik bünyenin kademeli bir biçimde temizlenmesini sağlamalıydı”. Yaklaşık 250 özel kısırlaştırma mahkemesi kuruldu. Nazileştirilen tıp kurumuna, yasayla ve devlet denetimi altında kısırlaştırma adaylarını arama emri verildi. Başarısı sınırlı da olsa, Almanları doğumculuk karşıtlığının zorunluluğuna ve yararına inandırmak için büyük bir propaganda kampanyası başlatıldı. Tarihte hiçbir devlet doğumculuk karşıtı bir politika izlemek üzere teoriyi, propagandayı ve siyasal-kurumsal pratiği bu oranda birleştirmemişti; “kitlesel cinayetin habercisi”.
Fransa'da 3 Temmuz 1920 tarihli yasayla doğum kontrolünden yana her türlü propaganda yasaklandı. Kürtaj jüri tarafından yargılanmaya tabi ağır bir suçtu; fakat müsamahalı jüriler, mahkeme önüne çıkarılan kadınların yüzde 80'ini aklamayı alışkanlık haline getirdiler. 23 Mart 1923 tarihli yasa kürtajı, sadece bir yargıç tarafından yargılanmaya tabi bir kabahat durumuna düşürdü.
İşçi sınıfı kadınlarının evlilikteki bağımlı konumlarını kısmen telafi eden mali bir iktidara sahip oldukları genellikle kabul edilir. On dokuzuncu yüzyılın çalışan erkekleri ücretlerini karılarına devrederdi. İngiltere'de bu görenek Büyük Savaş'a kadar sürdü: Her iki işçiden biri bütün kazancını zarfını bile açmadan karısına devretmekteydi. Diğerleri ücretlerinin bir kısmını verirdi. Bunun karşılığında karı, işsizlik dönemlerinde bile kocasına cep harçlığı ayırırdı. Karı yetkili mercilerle tüm ilişkilere de bakardı. Fransız kadınlar kocalarının en azından evin masraflarını karşılamaya yetecek bir meblağı kendilerine vermesinde ısrar ettiler.
Şu olayı yeniden canlandırabilir miyiz acaba daha hoş gibi
"Modern" adımların pek rağbette olduğu dans salonları hem Fransa'da, hem İngiltere'de popülerleşti. Daha 1900'de Fransa'nın kimi yerlerinde olduğu gibi, çiftçinin oğlu çobanın kızına artık derede kur yapmıyordu. Şimdi bisikletiyle kasabaya inip yerel dans salonunda kızla buluşması ve dans pistinde hünerlerini sergileyerek kızı etkilemesi daha olasıydı. Kur yapma ritüelleri değişti.
1906 ile 1946 arasında kadınlar Fransa'da işgücünün yüzde 36,6 ila 37,9'unu, Büyük Britanya'da yüzde 28,5'ini oluşturdular. Her iki ülkede toplumun üst kesiminden olmayan genç kadınların evlenmeden önce çalışmaları yaygın olduğu halde, İngiltere'de nispeten daha az evli kadın çalışmaktaydı (işgücünün yüzde 14 ila 16'sı); oysa Fransa'da evli kadınların çalışması yaygındı. Fransız kadın işçilerin yarısı 1920'de evliydi ve oran 1936'da yüzde 55'e çıktı. Dahası, çocuklu dul kadınlar kadın işgücünün yüzde 13,5 ila 14,5'ini oluşturmaktaydı. Fransa'da iki savaş arası dönemde çalışan kadınların üçte ikisi aile geçindirmekteydi.
Nasıl ki l. Dünya Savaşı'ndan önce uluslararası kadın hareketi zirvedeyken feminizm ulusal sınırlara aldırmadıysa, pazarlama ve medya güçleri de bu sınırları tanımadı. 1920'lerde Avrupa sinemasını kendi ürünleriyle dolduran Amerikan film sanayii aracılığıyla, Amerikan tarzı modern kadının kurtuluşuyla ilgili tikel bir model, Avrupalı izleyiciye taşındı. Avrupalı tüketiciler idealleştirilmiş modern Amerikalı kadın resmini Amerikalılardan daha katışıksız bir biçimde kabul ettiler.
Savaşın kurban seçiminde adalet yoktu.
Savaş uzadıkça ve ölümler hem sıradanlaştıkça, hem katlanılmaz hale geldikçe ruhlar da güçsüzleşti.
Savaş zamanında yardımlarına ihtiyaç duyuldu; fakat savaştan sonra karşı konulmaz "doğa"ları kendisini dayattı. Sadece belli uğraşların kadınlara uygun olduğu ve bunun doğal sonucu olarak avukat, demiryolu mühendisi ve tıp bilimcisi de aralarında olmak üzere belli mesleklerin sadece erkeklere özgü olduğu düşüncesi yeniden güç kazandı. Fransız bir hekim “yaraları doktorlara, yaralıları hemşirelere bırakın” diyordu.
Başlamadan biten bir devrim? Koşullu bir özgürlük? Aslında savaşın neden olduğu değişiklikler, geleneksel cinsiyet rollerinin korunması ve hatta güçlendirilmesiyle ve cephedeki askerlere ekonomik, sosyal ve kültürel öncelik veren karmaşık bir simgesel sistemle sınırlandı. Sosyal grup, yaş, aile durumu, milliyet ve bireysel geçmiş gibi fak
törler de elbette önemliydi. Belki savaşın ilk birkaç ayı dışında, kadınların bir keder ve hizmet topluluğu biçiminde birleştikleri bir
mittir. "Seferberlik" ve "savaş işi" terimleri geniş bir bireysel deneyimler çeşitliliğini, dayanışmayı engelleyen bir çeşitliliği kapsar. Özgürlük havasının tadını çıkaranlar esas olarak genç kadınlardı. Ebeveyn gözetiminden kurtulan işçi kızlar çalışma saatlerinden sonra arkadaşlık ederlerdi. Genç orta sınıf kadınlar sosyal ve entelektüel maceralarıyla daha da fazla "biçim değiştirdi"ler. Elbette bunlar, nispeten yakın zamanda ve gecikmiş olarak sözlü tarihlerini bir araya getirme girişimlerinde bir iyimserlik havası yansıtan kadınlardır. Özellikle kıtlığın kendisini hızla hissettirdiği Orta Avrupa'da savaş zamanında en çok sıkıntı çekenler aile sahibi işçi sınıfı kadınlardı.
Yeni ve can alıcı olan kesinlikle kadınların tek başına yaşama, tek başına dışarı çıkma, tek başına aile sorumluluklarını üstlenme fırsatıydı. Daha önce bütün bu şeyler olanaksız ya da tehlikeli gibi görünürdü. Bazı kadınlar ciddi bir durumu anmak için yurtseverlik metaforlarını bileyerek ya da bir dergi de savaş yıllarının sefaletini ve zor işini anlatarak yazmaya bile kalkıştı. Yayıncı bulan birkaçına rağmen, acaba ne kadarı kayboldu ve ne kadarı tavan aralarında keşfedilip yayımlanmayı bekliyor?
Bazı ilişkiler sadece aşk acılarını keskinleştirmekle kalmayıp, aşk düşüncesinin aptalca görünmesini de sağlayan yaygın ölüm saplantısına yenildi.