insan en çok doğduğu mevsimi sever derler. Sıvası dökük yüreğime her yaz öncesi badana yapardım, kapattığı kadar. Hazirana çeyrek kala yazlık ümitlerimi çıkarır,düşlerimi naftalin kokulu yüklüklere tıkıştırırdım düşene dek ilk kar... Baharlarım alışmakla geçerdi, ilki vücut bulacak varlığına, sonu kurşun gibi ağır yokluğuna.