Kafka'dan Kafka'ya
Maurice BlanchotKafka'dan Kafka'ya Gönderileri
Kafka'dan Kafka'ya kitaplarını, Kafka'dan Kafka'ya sözleri ve alıntılarını, Kafka'dan Kafka'ya yazarlarını, Kafka'dan Kafka'ya yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Edebiyat, her bir kişinin kendi yerini seçeceği ve en üstte oturmak isteyenin servis merdivenini kullanmak zorunda kalmayacağı çok katlı bir bina değildir.
İnsan ne kadar çok bir uygarlığın insanı olursa sözcükleri masumiyet ve soğukkanlılıkla o kadar çok kullanır.
Sıkıntı onun barındığı yer ve onun "zamanı"dır.
Sanat öncelikle mutsuzluğun bilincidir, onun giderilmesi değil.
Kafka'nın katı tutumu, yapıtın gerekliliğine olan sadakati, mutsuzluğun gerekliliğine olan sadakati onu, yaşamın hayal kırıklığına uğrattığı birçok zayıf sanatçının hoşnutluk duyduğu şu kurmacalar cennetinden esirgemiştir.
Yazmanın kötülüğe ait olmadığından bu kadar emin midir?
Peki, yazmanın verdiği avuntu bir yanılsama, reddedilmesi gereken tehlikeli bir yanılsama olamaz mı?
Ne var ki müstakbel kayınpederi olarak gördüğü kişiye:
"Ben edebiyattan başka bir şey değilim ve başka bir şey ne olabilirim ne de olmak istiyorum" diyen genç adamla on yıl sonra, edebiyatı küçük bahçıvanlık denemeleriyle aynı düzleme koymuş olan olgun adam arasında, dışsal olarak yazma gücü aynı kalsa da, hatta sona doğru bize daha tutarlı ve daha doğru gözükse de -ki buna Şato adlı romanı borçluyuz- içsel fark büyüktür.
Kafka için sınav onu kendisine hafif kılan her şeyden daha ağırdır
...
Sorun böylece onun kendinden kaçması ve kararsızlığı içinde onu desteklemeye çalışan kişiyi kurtarmasıdır.
F.Kafka
"Benim biricik özlemim ve biricik iççağrım ... edebiyattır ... yaptığım her şey sadece yalnızlığın bir sonucudur ... oysa, artık hiçbir zaman yalnız olmayacağım. Bu olmayacak, bu olmayacak"
Nitekim sanat, kaygının ve kendinden hoşnutluğun yeridir, tatminsizliğin ve güvenliğin yeridir. Bir ad taşır: kendinin ortadan kaldırılması, sonsuz parçalanma ve bir başka ad: mutluluk ve sonsuzluk.
Yazmak , bağlanmaktır ama yazmak aynı zamanda insanın kendini bağlarından kurtarmasıdır, sorumsuzluk kipinde bağlanmaktır. Yazmak insanın kendi varoluşunu, değerler dünyasını sorgu konusu etmesi ve bir dereceye kadar, iyi'yi mahkum etmesidir; ama yazmak, her zaman iyi yazmaya çalışmak, iyi'yi aramak demektir. Sonra, yazmak , yazmanın olanaksızlığını yükümlenmek, gökyüzü gibi, dilsiz olmak , "sadece dilsiz için yanıltcı olmak"tır; ama yazmak, sessizliği adlandırmaktır, kendini yazmaktan engelleyerek yazmaktır.