Tolstoy'un savaş konulu - asker konulu hikayelerine şahit olan okuyucular, bu 'Kafkas Esiri' hikayesinde de, Kafkasya'da Tatarların eline esir düşen Rus subay Jilin'in hikayesini dinliyor. Subayımız Moskova'dan annesinden aldığı bir mektup üzerine Kafkasya'dan Moskova'ya gitmek durumundadır. Fakat savaş halidir, etraf tekin değildir ve kaçınılmaz olan olur; Jilin düşman Tatarlar tarafından esir edilir. Buraya kadar her şey hikaye okurları için normal. Buradan sonra ben naçizane okurun naçizane eleştirisi başlar. Tolstoy, Tatarlar'ı betimlerken onların kirli olduklarını, yıkanmadıklarını, pis koktuklarını iddia etmesi, dahası onların muamelelerinde insanlık dışı yöntemlere başvurduklarını iddia etmesi ve dahası onların inançları hakkında yanlış bilgiler yazması; ırkçılığa evet ırkçılığa varan karalamalardır. Bir çok eserinde, mesela 'İnsan Ne ile Yaşar' ve 'Itiraflarım'da dürüstlükten ödün vermeyen yazarın bu ırkçılık hallerine de ilk defa rastlamıyorum.
Yazarın bu hikayede gâyesi düşman eline düşen bir askerin psikolijisini yansıtmak ve Rus bir askerin kararlı duruşunu betimlemektir. Yazar, gayesine kısmen de olsa ulaşmış diyebiliriz...
İyi okumalar.
