Her şeyin bir sonu vardı. Mevsimlerin, yıldızların, güneşin…
Öyle diyorlardı... Nereden biliyorlardı... Belki de sonsuzluğun içinde hiç bitmeyen bir yolculuktu bu... Kalbin yolculuğuydu. Anksiyete, her şeyin bir sonu olduğunu düşünmeye başlayan bir varlığın, buna karşı koymasıydı belki de… Anksiyete, kalbe yapılan bir davetti. Kalbin yolculuğunun başlangıcıydı. Ne zaman başlıyordu peki? Sonsuz olduğunu düşünen insanın, yanılgısını ilk anladığında belki… Ne zaman bitmemesini istediği bir deneyim yaşasa, korku tetikleniyordu…
