Uzun bir sürenin ardından başarılı ve güzel bir Mustafa Kutlu imzalı deneme. Bayadır ara vermiştim bu tarz (tasavvufi-dini) denemelere ; yazarın net, sade, berrak, diliyle kaleme aldığı bu eser ilaç gibi geldi doğrusu.
Değerli yazar eserin başında müslümanlara, Amentü'ye inanan nesile sesleniyor. Ve uzun bir yoldan bahsediyor; kimine göre meşakkatli, yer yer yorucu kimine göre ütopik , akıl dışı, romantik ve kimine göre -Amentü Nesli'ne- inancımızı yaşayabileceğimiz bir "Ahlak Nizamı" bir "Hicret".
Yolun sonu Yaradana , özümüze ve toprağa dönüşe varıyor.
Bir şehir kuralım diyor yazar; Hududullah'ı aşan tüm yolsuzlukları atalım, Batı'nın dayattığı tüm ahlaksızlıkları, siyasi, ekonomik, toplumsal her türlü baskıyı üzerimizden defedip asıl emredilen ve fıtratımızda olan yaşam biçimine dönelim şeklinde bir çağrı yapıyor biz müslümanlara.
Mesela lanet olası kapitalist düzeni eleştiriyor, mesela bilim-teknoloji adı altında ilerleyiş kılıfıyla insanın Hududullah'ı aşması adeta kendini ilah etmesini eleştiriyor. Yer yer dünya malına gönül vermeyi kınıyor, "Cenneti bu dünyada değil öte dünya da kavuşacağız" diyerek maneviyata yönlendiriyor bizleri.
Bir yandan pembe bir tablo çizdiğini de söylüyor yazar. Fakat Ahlak Nizamı'na uyanlar bu renge kıymet vermezler. Takva sahipleri için ümitsizlik yoktur , korku yoktur , engel yoktur. Onlar yeri geldiğinde "Cehennem olsa gelen göğsümüzde söndüremesini biliriz." demeyi de bilir. Böyle bir inanca, imana ; böyle yüce bir Allah'a sahip olduktan sonra kim sefere mani olabilir hem?
Ne demişler; "Allah bes , baki heves."
