Istırabın,yorgunluğun,yarı açlık,yarı tokluğun bir çizgisi var ki,bu nesneler o çizginin altına düşünce insanları birleştiren bir bağ olmaktan çıkıyorlar. O çizginin altında insan,ne isyan etmeyi düşünebilir,ne kendine benzeyen yığınlarla insan olduğunu görebilir.Sadece,uçsuz bucaksız,bir damla otu olmayan bir çöle düşmüş,bir orman hayvanı gibi,sallanan bacaklarıyla tek başına,bir boyuna dolanır durur.
Ve kitabın sonu şöyle bitiyordu
"O ilk gördüğü, tanıdığı, güvendiği, sevdiği insan değildi artık. Seven yanılmış, sevilen yabancılaşmıştı."
