Üst üste giydiğim kabanlarımın altında, beni ürperten rüzgâra inat, yeniden binerdim atıma. Ayazlarda kulaklarımdan bıçaklar savrulurken uçardım. Steplerimize alçalan buz güneşi yitip gittiğinde, karanlığın kucağında ben, Yankı Ormanı’na sürerdim atımı. İnerdim, rüzgârı dinlerdim.
Sayfa 201