Taşın toprağın cahiliydiler ama öte yandan fiziğin, bilgisayarın, edebiyatın bilgesiydiler. Onlar dünyayı olduğu gibi görmek istemediklerinden, canları istediği gibi değiştirip dönüştüren kesimdendi.
Bu, insanlık tarihinin en ilkel arketipi :
Kadınlar sadece evlenmek ve çocuk sahibi olmak için vardı. Genç ve yakışıklı erkekler ise aşık olunmak için.
Ah, çocukluğum benim, kendi gökyüzüm
Neden korkuyoruz göz göze gelince?
Oysa ölüm diye bir şey yoktu ki o eski bahçelerde
Yalınayak koştuğumuz,
Gece yarıları basılan köylerde!
Sonludan milyon kere büyüktük biz
Melekler vardı sadece, kanatlarınca sonsuz.
Bir de annem beslerdi her sabah ruhumun mayasını
Ekşimiş memelerinden
Ve toplardı her gece çocukluk yaralarımı
Yorgun bedenimden dökülen.
Ve korkma sakın derdi ninni niyetine:
Hiçbir yere gitmez melekler,
Sen düşlerinde düşerken.
Havva’nın o elmayı bilerek ve isteyerek, kimsenin etkisi altında kalmadan o ağaçtan koparıp yediğini ve böylece özgür bir birey olmak adına ilk adımı attığını gösterirsen işte o zaman özgürleşir insanlık.