Kar Düşleri
Burhan GünelSözler ve Alıntılar
Acelem yok. Amaçsızım. Uzun süredir böyle yavaş, kendimle uyumlu, tasasız, erinç dolu yürümemiştim bu bozuk dünyanın yollarında.
Sessizliği, uyuşukluğu, tembelliği, kaygısızlığı yaşamak... Bunun için gemisiz liman, trensiz istasyon, yayasız kaldırım, otomobilsiz cadde gerekli. Yok hiçbiri.
Başkalarının değil, bilincimin, yaşama isteğimin öne çıkmasını ve beni elbirliğiyle onarmasını yeğliyorum bir yandan ölümü düşlerken. Çok incinmiş olduğumun ayırdına varıyorum, bunu anladıkça daha da kırılıyorum.
Yarattığım ıssız dünyayı kendi varlığımla donatıp yetinebiliyordum. Yalnızlığımı çoğaltırdım, kırgınlıklarımı. Zorlanmadan onarabilirdim kendimi; düşler kurar, bir insan beklerdim, pencere aydınlığı.
Günün birinde çıkıp geldin.
Gözlerin yağmurluydu. Yanıp sönen göl suları. Kirpiklerinden çiyler topladım.
Sevmek ne kadar güzeldi, ne kadar bizdendi...
Kimi zaman kendini karanlığın sessizliğine gizleyip kapıyı içeriden kilitler, sonra saatlerce burada kalırdı. Günlük sıkıntılardan, dostlarının anlayışsızlıklarından, yakınlarının çıkarcı davranışlarından, ona sağılacak inek gibi bakmalarından, bitmeyen isteklerinden, gereksiz konuşmalardan, anlamsız ve durmadan yinelenen sonuçsuz tartışmalardan kaçar, canını sıkan her şeyden bir süre uzak dururdu. Bulunduğu her yerde varlığı duyulurken burada kendini eylemsiz bir tapınmayla yitirir, gövdesini ve geleceğini antikçağ tanrılarına kurban eder, sonra da yeniden yaratılmak için geçmişinin küllerini eşelemeye başlardı.
Olmayanın yokluğu duyulabilir ancak, yaşatılanın. Olsaydın yeniden tüketirdim seni, övgüm yitikliğinedir.