Hayata ve insanlara sırt dönmüştüm.
Bir nefret, bir öfke içimde büyüyordu.
İçimde büyüyen bir öfke, bir nefret beni boğuyordu.
Ama böyle de yaşanıyormuş.
Yaşadım.
Öğrendim.
Dünyanın altı üstüne gelmişti, çocuk bilemedi üsteki annesine, babasına, kardeşlerine mi ağlasın, alttaki kendine mi; nasıl bilsin dedim her şey alt üst olmuşken.