Fakir Baykurt çok sevdiğim bir yazar. Fakat bu üçlemenin bu şekilde biteceği aklımın ucundan geçmemişti.
Çok cesur, verimli ve adeta geçmişi tekrar hatırlatan, ne badirelerin atlatıldığını gözümde canlandıran bir kitaptı.
Edebiyatımızın en cesur kadınlarından olan Irazca'ya yakışır bir torun olduğunu gösterdi Ahmet.
Kara Bayram oğlu Ahmet'in yolunu nasıl çizdiğinin, sevdiği hocası Abdullah Utku ile kafasında şekillenmeye başlayan hayat görüşünün içine nasıl sindiğinin romanı Kara Ahmet Destanı.
Köyde cımbıldak muhtarın ve çanak yalayıcılarının, göçüp geldikleri Burdur'da ise Daşduraklı Hilmi südübozuğunun ezdiği Kara Ailesi'nin hikayesi.
Bu kitapta en çok özlediğim Irazca oldu. Yine romana dahil ama diğer iki kitaptaki kadar şahit olamıyoruz o meşhur sövmelerine...
Köylünün, işçinin çektiklerine, ağalar ve patronlar karşısındaki biçareliğine, dönemin siyasi olaylarına, Amerikan 6.Filosunun gelip yerleşmesine, gençlerin 6. Filoyu protesto etmelerine, grevlere şahit oluyoruz Ahmet'in gözünden.
Her üç romanda da bulunan Anadolu ağzını çok sevdim. En çok da Irazca'nın sövmelerini...
Bir de "nineşim" kelimesini...
O ne tatlı, o ne içten, o ne sevgi dolu bir sözcüktü öyle... içim ısındı her duyuşumda.
Bu üçlemeyi mutlaka okuyun derim. Yılanların Öcü ve Irazca'nın Dirliği ile birlikte gerçekten enfes.
