Renklerimi ak direnişiyle rüzgâra salıyorum,
Yağmura veriyorum sevaplarımı
Veriyorum bedenimi toprağa,
Ardımda kaç kundak bırakıyorum
Ve kaç ak sütüne doyulmamış anneyi..
Zaten ben bu dünyayı hiç anlamadım hiç sevmedim, ısınamadım. Hatam, cahilliğim bir ömür mutsuzluğuma neden oldu. Ne gülecek ne de ağlayacak gücüm kalmadı benim..
Gece karanlığında beslenen
Aşkları istemiyorum
Bir türkü söylüyorum içinde gözyaşı olmayan
Bir türkü daha takılıyor dilime
Duvarları yalayan
Yazıyorum şafaklarda kimsesiz çocukları
Açlık kokan kaldırımlar da çıplak ayaklar..
Sanmayın bu suskunluğum çaresizliğimdendir Çığlığımın rengidir
Artık aramayın beni renkli günlerde
Yırtık gülüşleri düşlemiyorum
Kundaklardan koku gönderiyorum
Annelere..