Çaresizliğin doruğundaydı. Ne söyleyecek sözü vardı ne susmaya tahammülü... Haykırmak istiyordu, meydan okumak istiyordu. Yüreği bedenine sığmıyordu, bir kaç kelime mırıldandı:
"Kula kul olmamak gerek."
Renklerimi ak direnişiyle rüzgâra salıyorum,
Yağmura veriyorum sevaplarımı
Veriyorum bedenimi toprağa,
Ardımda kaç kundak bırakıyorum
Ve kaç ak sütüne doyulmamış anneyi..