Karamolla
Özge ErkinOldest Karamolla Reviews
You can find Oldest Karamolla quotes, oldest Karamolla book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.Score
9.3Out of 10
#okudumbitti
Yazarımız yine yapmış yapacağını. Sonu beni o kadar ağlattı ki, nasıl yorum yapacağımı bilemiyorum.
Mine,Atıf ile evlendiğinde çok mutlu olacağını düşünüyordu ama yanıldığını cabuk anladı. Atıf tam bir kötü adamdı. Mine hamile kaldığında korkusu da beraberinde getirdi. Çünkü kız olursa başına gelebilecekleri kapıdaki adamlardan
İnsan ne doğarken ailesini seçebiliyor, ne de kaderini yaza biliyor. Tıpkı Mahir Karamolla gibi...
Mahir'in çocukluğundan beri tek arzusu bir an önce büyüyüp güçlenmek, anneciğini kötü babasından kurtarmakdı.Ve Mahir bir gün eve geldiğinde, annesini ölmek üzereyken görüyor, annesi'nin son sözleri ebe annesin'de ki emanet oluyor. Mahir içinde ki ateşle annesi'nin ölüsünü, katil babası'nın dirisinle, evi ateşe verip yakıyor. Ebe annesinden aldığı emanet mektupla on sekiz yaşına kadar hiç bilmediği bir gerçekle yüz yüze kalıp, canının parçasını bulmak için düşüyor yola. Bu yolun ilk durağı da Devran Yaman'a çıkıyor. Peki sonrasında ne oluyor, yeri geliyor çiçekler açıyor, yeri geliyor yangınlar çıkıyor ve Mahir Karamolla küllerinden doğuyor.
Bu kitabı okurken ciğerim söküldü. Birkaç ömre sığacak kadar üzüldüm sanırım. Bir babanın,bir çocuğun, küllerinden yeniden doğan bir adamın hikayesi Karamolla. Ve hayatın borçlu olduğu bir adamın. Asla bu sonu hak etmeyen bir adamın.
.
Babadan yana asla yüzü gülmeyen bir erkek çocuğu düşünün. Ne yapsa şiddetinden,öfkesinden kaçamıyor. Kaçmaya çalışsa yakalanıyor. Katlanıyor Mahir de çaresiz. En çok da annesi için katlanıyor zaten. Ama Mahir 17 yaşına geldiğinde hayatı değişiyor.Hep kaçmaya çalıştığı o kan bulaşıyor ellerine. Hayat karşısına Devran’ı çıkarıyor. Devran,Mahir’in en büyük şansı oluyor. Onun sayesinde ilk kez mutlu oluyor Mahir de.Ama seneler sonra o eline sıçrayan ilk ve tek kan yeniden karşısına çıkıyor. Ahh diyebiliyorsunuz sadece. Tınısı çaresizlik kokan bir ahh...
.
Özge Erkin’den okuduğum ilk kitap Karamolla.Yazarın anlattığı hikâye zaten başlı başına güzel ama o hikayeyi öyle kalp yakıcı cümlelerle kaleme almış ki, her sayfada yüreğinize dokunacak bir şeyler mutlaka buluyorsunuz.Her cümlesinin altı dolu. Kalemi şiirsel. Ruhunu kaybetti demek yerine “artık ağırlığı 21 gram eksikti” diyor. Ki bu cümle kitapta beni en çok etkileyen cümlelerden biridir. Dost olmaya,kardeş olmaya,kan bağın olmadan baba olmaya,aile olmaya dair sımsıcak ama bir o kadar kalp kıran bir kitap okudum. Buram buram bir aşk kitabı beklemeyin. Ondan çok daha özel bir hikaye var bu kitapta. Her okuyanın kalbini kıracağından eminim. Ben çok sevdim.
Yazarımızın Racon serisinin 5. kitabını dayanamayıp okudum; aradaki 2 kitabı da sonra okuyacağım. Siz de benim gibi son kitap için sabredemeyenlerdenseniz, serinin 1. ve 2. kitabını kesinlikle okuyup bunu öyle okuyun derim. Aslında sözü uzatsam da şu an gözyaşlarımı tutamıyorum bu yorumu yazarken. Ah diyorum ah… Yandı yine yürekler…
Mahir’i tanıdık bu kitapta. Çilekeş annesini zalim, adi babasından koruyamamış, koruyamadıkça suçluluk içini yiyip bitirmiş Mahir’i. Hayat karşısına, arkasında dağ gibi duracak Devran’ı çıkardığında; gönlü ilk kez aşk ateşiyle yandığında, en önemlisi bir de annesinden yadigar kalan canının yarısını bulduğunda ilk kez umutlanmıştı Mahir. Geç de olsa gelen mutluluğun kıymetini bilmiş, her gün şükretmişti. Kavuşması yıllar alsa da can yarısına kavuşmuş; babalığı öğreten bir babası olmasa da, o en iyi, en sevgi dolu baba olmuştu. Ama bilmiyordu ki kaderin henüz onunla işi bitmemişti..
Yazacak çok şeyim var da yazamıyorum. Özellikle son bölümleri ağlayarak, içim yanarak okudum. Beni ancak kitabı okuyanlar anlar. Bir ipucu vermemek adına çok uzun yazamıyorum. Devran, Efsun, Mehveş, Hakim, Vural… İlk iki kitaptaki neredeyse herkesin Mahir’in hayatından geçişini, ona umut vermelerini, onu aileden saymalarını, bağırlarına basmalarını okumak çok güzeldi. Mahir, yüzü yaralı ama kalbi tertemiz bir adamdı. Çok ama çok sevdim onu. Dilerim ki kalbimiz daha çok kırılmaz sonraki kitaplarda.
Şiir gibi anlatımı, yüreğe dokunan cümleleri, unutamayacağınız karakterleri olan kitaplar mı seviyorsunuz? ‘Racon’ Serisi tam size göre!
Ah ahhh nerden başlayayım? Neresini anlatayım? Gerçekten bilemiyorum Tek bildiğim okuduğumdan beri içimin parçalandığı. Hele bittikten sonra aman Allah’ım
.
Konuya gelecek olursam, ki hiç gelmek istemiyorum kafamdan film şeridi gibi geçiyor o malum görüntüler. Çok ayrıntı veremeyeceğim çünkü spoi olsun istemiyorum kesinlikle. Kitabımızın baş karakteri Mahir Karamolla, hayata 5-0 geriden başlamış genç bir delikanlıdır. Baba diyemeyeceğim biyolojik varlıktan, annesi ve kendisinin gördüğü insafsız muamele sonrası ipler bir yerde fena şekilde kopar. Orada Mahir’in de içinden bi şeyler kopar fakat hemen sonrasında öğrendiği bir sır ile içinde yeşeren umut onu yollara düşürür. Yolun sonu ise onu Devran’a getirir ve onun kanatları altına girer. Buradan sonra tek dileği canının diğer yarısını bulmaktır. Dileği kendiliğinden habersiz gerçekleşirken nerden bilsin kabul görmeyeceğini. Ettiği yemin ile sözünü yıllarca tutarken ve üstüne hayatını da düzene koyarken, geçmişin hayaletleri ansızın karşısına çıkarsa sonunda ne olur? Tahmin bile edemezsiniz okuyup öğrenmeniz lazım.
.
Sonuç itibariyle her ne kadar duygusal olsada yine şiir gibi bir kitap okuduk yazardan