Hayatımla ilgili hatırladığım ilk anım, pencere kenarından yağmur damlalarının yere düşmesini izlemekti. Bir hanın penceresinden… Kim olduğumu, nerden geldiğimi bilmiyordum. Tek bildiğim, Bay Noah beni bulduğunda, ormanda ölmek üzere olduğum. Başucumda bir kitap ve bir notla birlikte… Notta şöyle yazılıydı:
“Thomas, şunu bilmeni isterim ki sen benim hayatımdaki en değerli varlıksın. Senden ayrılıyor olmanın acısı yüreğimi yakıyor. Seni istemeden de olsa bırakmak zorunda olduğum için beni affet. Sana, benden daha yakın olacak ve ne yapman gerektiğini bilmediğin vakit yol gösterecek bu kitabı bırakıyorum. Bu kitap, yoldaki rehberin, karanlıktaki ışığın olsun.”
Bu notu ilk okuduğumda ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyordum. Aklıma, babamın sözleri ve elimde tuttuğum kitap geldi. Kitaptan rastgele bir sayfa açtım. Gözüme ilişen ilk cümle şu oldu:
“Beni yaratan elbet yolumu gösterir.”