Savaşta herkes birbirini öldürdü. Öldürmekten yorulana kadar öldürdü. Savaşın sonuna gelindiğinde bunlar yıkıntıların üzerinden seslendiler ... Yeni bir dünya vaat ettiler, yeni bir
evren ... Yeni, yeni, yeni. .. Kimsenin görmediği, bilmediği... İnsanlık bu yıkıntıların altında kalmıştı, kaybetmişti... Destekleyenler, karşı çıkanlar ... Derken yeni bir savaş başladı. Yıkıntılar
da yıkıldı. Ölenler bir kez daha öldü. Ağlayanlar ağlamaya devam etti, gülenler gülmeye ... Ama karanlık arttı, sürekli ve hiç
durmadan ...
Bir gün diyordu, küçük bir ateş öylesine büyüyecek ki... Ateşe koşanları tutuşturacak kadar büyüyecek. Ateş dev bir
ejderhaya dönüşecek. Karanlık üfleyenlere karşı, ateş ...
Sonu yokmuş ... Durmadılar. Gökyüzünü bile kapkara boyadılar. (Sinirleri bozulmuş bir kahkahayla) Gökyüzü boyanır mı hiç? Boyadılar! Göğe uzanan bacalardan
hiç durmadan tüten karanlık çiçeği tozları .