Sözler ve Alıntılar
Kardeşler arasındaki arkadaşlık, asla başka arkadaşlıklar gibi değildir. Arkadaşlık denilen şey, doğası gereği hedeflerden ve niyetlerden azadedir, özünde sadece karşıdakinin varlığı nedeniyle duyulan mutluluktan başka bir şey değildir. Diğer erdemler de bundan beslenir: Bağlılık, sadakat, dayanışma, acıyı paylaşma, destekleme, sevgi dolu ilgi, hafiflik, sevinç. İki insan arasındaki arkadaşlık kısa veya uzun, öylesine veya şiddetli, gevşek veya köklü olabilir. Ama her zaman tümüyle gönüllülük esasına dayanır ve her an koşulsuz olarak bozulabilir. Kardeşler arasındaki arkadaşlık, işte tam da bu noktada diğer arkadaşlıklardan ciddi şekilde ayrılır. Arkadaşlığın en güçlü yanı, bir arada bulunmaktır. Ve bu sadece eşit koşullarda mümkündür. Kardeşliğin ağırlık merkezi ortak geçmiştir ve bu da neredeyse daima bir hiyerarşi içerir. Hiyerarşiden eşit konuma gelmek epeyce beceri, cesaret ve açık bir yürek ister.
İkinci çocuk geldiğinde, her ailede bir şeyler olur. Bu nokta, Bir insanın gelişimindeki en kritik anlardan biri olarak kabul edilir. Birinci çocuk, tek çocuk olmaktan çıkıp kardeş olur. Bu, genellikle o çok güçlü duyguların henüz akılla kavranamayacağı bir yaşta gerçekleşir. Hiddet veya korku dolu bir an algının tümünü kaplar ve çocuk varoluşunu tehdit altında görür. Küçük çocukların bir kardeş sahibi oldukları zaman yaşadıkları acıya “tahttan indirilme travması” adı verilir ve psikanalizde sabit bir yeri vardır. Bu travmanın insanda ne tür bir rol oynadığı, henüz tam olarak anlaşılamamıştır. Bir de bu travmanın neden bazı insanlar da hemen hemen hiç iz bırakmadan kaybolmasına rağmen, bazılarına ömür boyu etki ettiği de.
Çocuklar arasındaki yaş aralığı azaldıkça, küçük çocuğun, kendisinden büyük olan kardeşin başarılı olamadığı veya ilgi göstermediği yerlerde nişini arayacağı açıktır. Bu nedenle, ailelerde fitness meraklıları ve bilgisayar dahileri, asiler ve prensesler, izciler ve peri kızları ortaya çıkar. Yaşça birbirlerine yakın olan kardeşlerin daha küçük olanının, özellikle her ikisinin de oğlan veya kız olması durımunda, daha büyük olanla arasına bir sınır koymak isteme arzusu özellikle güçlüdür.
İnsanın çocukken yaşadığı şeyler, bazen, yardım almadan bulunması mümkün olmayan bir yere yerleşir. Etki etmeye devam ettikleri takdirdeyse, belki başka bir yerde eksik olan yaşam enerjisini fark ettirmeden kemirmeye devam ederler.
Kardeşler, birbirlerine neredeyse her zaman güven kredisi verirler. İlişkileri pek dostane olmadığı zamanlarda da.
Sayfa 36Kitabı okudu
Uzaklara gitmem,benim açımdan başarılı bir kaçıştı.Eskisinden çok daha büyük olan bu yeni şehirde,yeniden nefes alabildiğimi hissediyordum.Binaların o harap cepheleri ile sokaklarda gördüğüm kül rengi suratların benimle bir ilgisi yoktu.Burada kimseye bir şey borçlu değildim.Sokaklarda sanki görünmezmişim gibi dolaşabiliyordum.
Walter Toman, insanın kardeşler sıralamasındaki konumu ile daha sonraki ilişkilerinde başka insanlara karşı izlemeyi tercih ettiği stratejiler arasında sadece belirgin bir ilişki görmekle kalmıyor, ebeveynlerin kendi yetiştikleri ailelerde sahip oldukları konumların da, kendi çocuklarına davranış ve onların her birini yetiştirme tarzları üzerinde etkili olduğunu kabul ediyordu. “Bir babanın kendisi kardeşler arasındaki en büyük ağabeyse, oğullarıyla arasındaki ilişki, genel olarak kızlarıyla arasındaki ilişkiden daha iyi olacaktır. Ancak her iki durumda da aşırı kontrol uygulama ve çocukların davranışlarını gereğinden fazla manipüle etme eğilimi içine girebilir.”