Yarım yüzyılı aşan bir süredir yazıyorum. Yazı yazmaya bir ilgi besliyor değil idiysem de gördüklerimi, işittiklerimi başkalarıyla paylaşma isteğimi yerine getirmenin başlıca yolu yazmaktı. Yazarlığa ilgim olup olmadığına aldırmadan yazmalıydım öyleyse. Uzun bir süre gördüklerimden çok işittiklerimi ele aldım. Yıllar boyu müzik eleştirmenliği yaptım. Kâğıt toplamayı ve saklamayı beceremediğim için o yazılar elimde yok. New York'a yerleştikten sonra Türkiye ile bağım kopar gibi oldu. Kendimi Robinson adasında saymaya başladım. Pek seyrek olarak yazdıklarım şişelerin içine konup denize atılmış gibiydi. Kimin eline geçecekti o şişeler acaba? İçindekileri kim okuyacaktı? Derken Özgen Acar Cumhuriyet'e yazmamı istedi. "Ne yazarsan yaz" dedi. Kendimi çoktandır sanatın, özellikle müziğin, cenderesinden kurtulmuş saydığıma göre bana tanınan sınırsızlık koşulu işime geliyordu. Sırası düşerse sanattan da, müzikten de söz edebilirdim. Kâğıt toplamayı ve saklamayı gene pek beceremiyor idiysem de bu kez hiç olmazsa yazdıklarımı saklamanın yolunu bulmalıydım. İyi ki başarabildim bunu. Yoksa bu kitap derlenemezdi. Pan Yayıncılık'ın çıkardığı Ertesi Günce kitabımda yer almış olanlar dışında Cumhuriyet köşelerimin hepsi bu kitapta. Cumhuriyet'tekilerin ardından Yeni Yüzyıl yazılarım geliyor. Cumhuriyet'i bırakma zorunda kalmamın nedeni, ödedikleri düşük ücretin daha da düşmesiydi. "Yazdığın yetmiyormuş gibi üstüne bir de para mı istiyorsun?" diyeceksiniz. Öyle de olsa, her emeğin bir karşılığı olması gerektiğini öğrenmiştim. O ara, son yıllarda iş kadını yeteneklerini iyice geliştirmiş olan Güngör beni daha iyi para veren Yeni Yüzyıl'a sattı. Satılmış olmaya hiç de alışık değildim ve pek hoşuma gitti bu.
