Kaybolmuş bir insanın, kendisini ancak bir başkasında bulabileceğine bütün kalbimle inandım. Mühim olan o insanı bulabilmek. Aynı kederi paylaştığınız o ruhla karşılaştığınızda, tanıdık bir şeyleri görmek umudunuzu diriltir.
Dışarıdaki dünyayla bağlarımı koparmaya başladığımdan bu yana, iç dünyam aşırı kalabalıklaştı, üst üste yığılanları bir düzene sokamazsam bu dağınıklık ve sıkışıklık içinde tamamen kaybolacağım.
Kendimi hatırladığım günden bu yana ne istediğimden ziyade benden neler beklendiğine, sorumluluklarımı nasıl yerine getirmem gerektiğine kafa yoruyorum...
Mutsuzlukla hastalığı birbirinden ayırt edebilmek kolay olmuyor. Mutsuz insanların alameti farikası hiç geçmeyen yorgunluktur. Sanki hep hastaymış gibi...