Uzun yıllar önce bu kitabı okurken çok etkilenmiştim, mitolojiye ilgim bu kitap sayesinde artmıştı. “acaba aynı duyguları hâlâ hissediyor muyum?” düşüncesiyle bugün tekrar okudum. Ne yazık ki, yıllar önceki yoğun duyguları tadamadım :( Ağır ve süslü anlatımdan bir hayli uzak olan kitap, gayet anlaşılır. Fakat önemli birkaç noktaya değinen yazar, kurguyu fazlasıyla Küçük Prens ile ilişkilendirir. Kayıp bir Gül olan insan, zamanla kalplerinin sağırlaştığını bunu iyileştirmenin yolunun da ancak kendini sevmekle olacağını Diana aracılığıyla bize anlatıyor.
Kitapta da geçen “Bir Ben vardır bende, benden içeri…” Yunus’un bu sözü verilen mesajı özetliyor: Keşfetmemiz gereken bir benliğimiz, bir ikizimizin var olduğunu. Topluma yansıttığımız ve kendimizi bastırdığımız yönlerimiz var, tıpkı Diana ve Mary gibi. İnsan, bu yönüyle çok karmaşık. Yazar ise benlik arayışında olan bir insanın hayatın güzelliklerini apaçık görebileceğini, kendini sevebileceğini hatırlatıyor:
“Kalbine düşürülen bir iz, şu anda belki silik belki ama zamanı gelince belirginleşecek.” İşte o zaman ekim yağmurları gelir insana…
