"Sessizlik en feci ışıklandırmadır."
Alelade bir madlenin çaya batırılması, erimesi ve ardından gelenler. Unutuş-Hatıra-Hatırlama... Bir daha böyle bir eser okuyamayacak olmanın hüznü bedenimdeki her bir zerreyi ziyadesiyle sarsıyor. Yaşananlar, yaşanmayanlar, anlatılanlar, anlatılmayanlar, anlatış şekilleri, karakterler, mekanlar, yaşanan/yaşanmayan aşklar v.b. Üzerine konuşulacak o kadar çok şey var ki... aynı zamanda da hiçbir şey yok. Kayıp, yitik bir zaman. Yitik bir düş öznesi, Proust. Keşke çok daha uzun yıllar yaşasaydı ve ardında bitmek bilmeyen onlarca tuğla bıraksaydı.
Velhasılıkelam, Proust okumak, hayatı yaşamaktır. Hem de ne yaşamak!
“Son saatlerinin gelip çattığını anladıklarında, Proust’u hala okumadıklarını fark eden o ölüm döşeğindeki insanların sızlanması korkunçtur.”
(Not: "Hayatı yaşamak" ile ilgili -yazar burada eserin kendisini hayatı yaşamak olarak görüyor- birkaç kitap okumam gerekiyor, Deleuze, Beckett, Alain De Botton vs. gibi, onları okuduktan sonra çok daha detaylı bir inceleme yapmayı düşünüyorum. Siz şimdilik salt bir üst paragrafı düşünün, kâfi)
